Tweede week in Kommetjie; Zuid Afrika

Onze tweede week in Zuid Afrika bestond uit een combinatie van voorbereiden, sight see-en en schoolwerk (Saba). Ook de afgelopen week verbleven we in het huis in Kommetjie; een mooiere plek om de voorbereidingen voor onze rondreis te treffen, konden we ons niet wensen.

De dagen beginnen vroeg, meestal zijn we ergens tussen 6 en 7 wakker door de zon. Zo om de dag lopen we, om de beurt, hard op het strand van de baai; voor onze conditie is dat meer dan goed. Na het ontbijt gaan we op pad. Wanneer er 's ochtends eerst ge-internet of gebeld moet worden, doet Saba haar schoolwerk. Dit neemt zij erg serieus; ze weet beter dan wij wat precies de bedoeling is, welk boek ze waar voor nodig heeft en hoeveel ze dan moet doen. Saba houdt van structuur dus op dinsdag doen we begrijpend lezen en 1 dag in de week hoeft ze niet te rekenen. Birge doet graag mee en met de houten blokjes maakt ze de ene som na de andere. Die grote zus Saba dan graag nakijkt.

Op dinsdag hadden we kaartjes voor een bezoek aan Robbeneiland; het eiland waarop de gevangenis staat waar Nelson Mandela vele jaren zat. Inmiddels is dit een museum. De boot zou om 11 uur vertrekken dus mooi nog tijd om het visum 'even' op te halen. Toen Marieke de wederom drukke ruimte binnenkwam, wist zij al wel dat dit niet 'even' zou duren. Onze handen jeuken wanneer we hier, met enig regelmaat, een enorme inefficiëntie, aantreffen. Marieke kon gewoon weer achter in de rij aanschuiven en deze was lang! Dus onverrichter zaken naar buiten en op naar de haven. Omdat het echter zo hard waaide, ging de boot niet naar Robbeneiland. We besloten de last te verdelen; Rob ging nog een visum poging doen terwijl de dames naar het Aquarium gingen. Zo'n prachtig aquarium hadden we nog nooit gezien; Birge kwam aan haar trekken want er waren grote haaien en Saba maakte wel 100 foto's van dingen die wij volwassene over het hoofd zien. Het lukte Rob om in nog eens 3 uur de stempeltjes te bemachtigen. Een knap staaltje werk want 10 minuten voordat het kantoor dicht zou gaan, kwam de boodschap dat hij donderdag kon terugkomen voor het visum van de kinderen....

Nu de auto gekocht was, het wachten was op de overboeking van het geld, gingen we door voor de caravan. De research doen we op onze laptop. Met een gehuurd modem lukt het ons de ene dag wel en de andere niet om op het internet te komen. En als het lukt gaat het traaaaag. Omdat de Zuid Afrikaners ons uitlachen wanneer we vertelden over ons caravan plan, deze zou in Namibie immers helemaal uit elkaar rammelen, was voor Marieke de keus snel gemaakt. Terwijl Rob nog naar grote dubbelassers keek, wist zij al dat ze een bush caravan wilde. Maar ook die waren er niet zoveel, de 'Jurgens Xplorer' zijn gewild.

Met tussenkomst van Marc, die een Zuid Afrikaanse bankrekening heeft, was de Landcruiser snel daadwerkelijk van ons; op dinsdag waren de financiën geregeld dus op woensdag gingen we de auto ophalen. We besloten hem 'Bokkie' te noemen, naar de superenthousiaste en betrokken vorige eigenaar. Dagelijks stuurt hij ons emails en/of SMS berichten met allerlei tips en practical jokes. We waren in de buurt van een wijnboerderij van Belgische vrienden van Marc en Katrien: 'Mooi Blij'. De dag ervoor belden we Eric en Liesbeth of we op de koffie konden komen. Dit werd geen koffie maar wijn, om 10 uur 's ochtends.... Naast dat zij lekkere wijn maken, verhuren zij ook 5 cottages. Nadat we vervolgens de huurauto hadden ingeleverd, gingen we een proefritje maken met de nieuwe aanwinst. Omdat we na ruim een week Kommetjie nog geen walvissen hadden gezien, reden we 's middags naar Hermanus omdat we van diverse mensen gehoord hadden dat je daar vanaf de kant walvissen voorbij ziet zwemmen. En dat wilden wij wel. Op weg daarnaar toe zei Rob op gegeven moment dat hier ook een caravan te koop was, enkele dagen eerder hadden we de eigenaar gebeld maar die vroeg de hoofdprijs. We besloten om te bellen en een kwartiertje later bekeken we een enigszins gedateerde Off the Road caravan. Of eigenlijk caravannetje, want erg royaal is hij niet. Birge vond het helemaal niets, ook al had een dak een zebra print. Zij had haar zinnen gezet op een mooi exemplaar die zij bij een dealer had gezien met een turqoise bloemenmotief en een 'Island bed' (nb. een dubbel bed waar je omheen kan lopen... in een caravan....). De eigenaar, Willie, werd een jaartje ouder en was net aan zijn knie geopereerd. Kortom; hij moest er van af. En ook zij vonden het leuk dat wij met ons gezin naar Afrika waren gekomen om deze reis te maken en waren ons dus welgezind. Een uurtje later hadden we onze combinatie rond; met 'Bokkie' en 'Willie' gaan wij de komende maanden op pad.

Eind van de middag kwamen we vervolgens in Hermanus. We reden een parkeerplaatsje aan de kade op en zagen onmiddellijk een walvis spuiten! Deze dag kon niet meer stuk. En de kinderen boften ook want we sliepen in een hotelletje met een stapelbed.

De volgende dag stond in het teken van walvissen spotten. We wandelen over een prachtig pad langs de kust en zagen met grote regelmaat inderdaad walvissen voorbij komen. De 'big splash' hebben we niet gezien maar wel vele staarten, waterspuiten en grote koppen die uit het water staken. Echt super. Met de 100 rand, ongeveer 10 euro, die zij kregen om een souvenir te kopen, gingen Saba en Birge de markt op. Saba begreep eerst niet zoveel van het onderhandelen maar vond het prachtig dat het op die manier uiteindelijk wel lukte om het geheime doosje dat ze wilde hebben, te kopen.

Op vrijdag ging Rob met Bokkie naar de garage om daar een extra dieseltank te laten monteren. Uiteindelijk was hij daar de hele dag mee zoet en kunnen we nu bijna 200 liter meenemen. Een tweede accu was al aanwezig. In Kommetjie haalde Saba e.e.a. aan schoolwerk in, deden we de was en tekenden en schreven Saba en Birge in hun Afrika boek. Het idee is dat zij in ieder land vragen beantwoorden en dingen natekenen die ze hier gezien hebben.

Op zaterdag hebben we Willie opgehaald. Hij moest wel enigszins gepimpd worden; Marieke had met wat rondbellen Shaida gevonden die de kussens in enkele dagen wel opnieuw kon bekleden en Rob ging aan de slag met een constructie voor een tafeltje. De geïnteresseerden kunnen googelen op Jurgens Xplorer; voor zover een caravan stoer kan zijn, is dit hem volgens ons. Enorm robuust (veel staal) en erg efficiënt; de keuken rol je uit naar buiten en de ‘badkamer' maak je middels een tentje aan de zijkant (inclusief warme douche!). Ook zit er een 'minus 40' koelkast in. Een grote vrieskist/koelkast waarin de Afrikaners hun vlees voor de braai opslaan. En dus ook een eigen accu voor de stroomvoorziening.

Op zondag gingen we opnieuw naar Robbeneiland en dit keer ging de excursie wel door. Een historische en indrukwekkende plek om te bezoeken. Voor ons onvoorstelbaar dat vele mannen hier als politiek gevangen vele, vele jaren hebben doorgebracht vooral omdat de blanke regering de apartheid in stand wilde houden. En de omstandigheden waren enigszins anders dan in de Sprengen!

De afgelopen dagen hebben we de laatste voorbereidingen getroffen voor onze rondreis. We moesten nog e.e.a. aanschaffen en zijn een halve dag bezig geweest om een reserve sleutel te krijgen. Die Rob uiteindelijk zelf moest programmeren (i.v.m. startonderbreking) omdat dit in het shopje niet lukte. De hele week communiceerden we ook al met een verzekeringsmaatschappij. Het is namelijk als buitenlander, in combinatie met dat we langer dan 30 dagen Zuid Afrika uitgaan, niet gemakkelijk om de auto te verzekeren. Uiteindelijk is dit gelukt door een combinatie met een inboedelverzekering voor het huis van Marc en Katrien. Tja, Afrika denken we maar.

Met deze verzekering konden we de auto registreren en met alle paperassen en nog een fax van de vorige eigenaar lukte dit uiteindelijk ook. Alleen toen alles geregeld was om te vertrekken, had Shaida de kussens niet klaar. Tja, Afrika denken we maar.

Dus vertrekken we een dagje later en zullen we morgen langs de westkust omhoog gaan trekken naar Namibië ('Habibië' volgens Birge, naar het liedje Habibi dat wij vaak in de auto draaien. Zo riep ze van de week ook vanaf de wc dat ze puree had). Dit is zo'n 700 km dus we zullen ergens een tussenstop maken en ons kampement uitproberen.

Bedankt voor alle leuke reacties op deze site en de e-mails die we ontvangen. Het is wel een beetje een gek idee dat er zoveel mensen meelezen. Maar erg leuk en ook Saba en Birge genieten van de berichtjes van hun vriendjes en vriendinnetjes.

Tot slot het weer; herfstachtig kan je het hier niet noemen. Gister gingen we wat van de kust af en daar werd het 37 graden! Het is nog wisselvallig; soms is het stralend en strak blauw, andere dagen waaien of eigenlijk rammelen we ons bed zo'n beetje uit.

Kommetjie, Zuid Afrika

Midden in de nacht van dinsdag 20 oktober verlieten wij het herfstachtige Varssel om naar het zonnige Afrika te gaan.

Hier was het nodige aan vooraf gegaan en we waren er dan ook helemaal klaar voor om eindelijk echt te gaan vertrekken.

De weken voorafgaand aan ons vertrek in een notendop:

In de loop van september stopte Marieke met werken, vanaf 1 oktober ging haar ouderschapsverlof in. Met een mand vol Afrika must-have's en een glaasje wijn op de laatste werkdag nam zij tijdelijk afscheid van de Sprengen.

Op 26 september vierde Saba haar 7^de verjaardag met een Afrikaans kinderfeest, compleet met jungletour in het karretje achter de zitmaaier.

In oktober had Marieke haar handen vrij om de voorbereidingen te treffen; op de tickets en het akkoord van de leerplichtambtenaar en werkgevers na hadden we nog weinig gedaan. Dit begon met een bezoek aan de GGD voor de nodige inentingen. Birge ging er huppelend naar toe maar kwam enigszins van een koude kermis thuis. Helemaal toen bleek dat er nog 3 herhalingsinentingen nodig waren. Maar onze kleine dames sloegen zich er dapper doorheen. Naast de inentingen werden de, veelal gedateerde, EHBO spullen verzameld en aangevuld tot een goede uitrusting.

Er waren ook een aantal administratieve voorbereidingen; aanvullende verzekering afsluiten, financiën, post door laten sturen, krant opzeggen, internationaal rijbewijs halen, etc. En we verzamelden informatie over visums, procedures voor het kopen, registeren en verzekeren van een auto in Afrika en de situatie/veiligheid in de landen die we willen bezoeken.

We troffen voorbereidingen in en om ons huis en toen was er ook nog wat tijd om de Ipod en E-reader te loaden en om voor Saba en Birge een fotoboekje en een Afrika doe-boek te maken.

Saba was druk met het voorbereiden van haar spreekbeurt over Afrika waarvoor ze zelfs een filmpje op internet had gezocht en kaartjes had gemaakt om uit te delen met het adres van onze website erop. Op vrijdag namen Saba en Birge afscheid van hun klasgenootjes en juffen. De komende maanden wordt het schoolwerk in Afrika gedaan; Marieke was hiervoor inmiddels goed geïnstrueerd door de juffen.

De vrijdag voor ons vertrek nam Rob afscheid van Aerzen Nederland, op zaterdagochtend ging hij nog terug om zijn bureau leeg te ruimen. In het weekend namen we afscheid van onze ouders en vele anderen, en werden de spullen die mee moesten verzameld op de overloop. Eigenlijk lukte dit laatste pas op de laatste dag; terwijl Rob met keukenzout het zwembad (hopelijk) winter/vorst proof maakte, pakte Marieke de 2 koffers, weekendtas, 2 handbagage koffertjes van Saba en Birge en een rugzakje. Al bij al ging er 60 kilo (plus handbagage) mee.

Broer Michiel was bereid om om half 3 's nachts op te staan om ons naar het vliegveld in Dusseldorf te rijden. Om 9 uur zaten we aan de koffie op tussenstop Schiphol waar Saba de vader van een buurtmeisje dacht te zien. De vlucht naar Kaapstad duurde een uur of 11. Saba en Birge, en eigenlijk wij zelf ook, zaten het grootste deel van de vlucht met hun neuzen tegen het televisieschermpje voor zich geplakt. Ze mochten onbeperkt met hun afstandsbediening spelletjes spelen en filmpjes kijken, wat een feest! Desalniettemin werden we erg gaar van de nachtelijk start en het lange zitten. Van het vliegveld was het een uurtje rijden in onze huurauto naar het huis van Marc en Katrien in Kommetjie. Hier waren we om een uur of 12 ‘s nachts. Een half uurtje daarvoor had Saba het eindelijk opgegeven; zij had de hele reis niet geslapen.

Na alle hektiek van de dagen voorafgaand en de reis was de aankomst in Kommetjie een verademing. Een prachtig huis op een schitterende plek. Uitzicht op zee en licht, licht en nog eens licht. Dat is 's ochtends vroeg wel even wennen; betekent vooral vroeg wakker worden. In deze eerste week hebben de voorbereidingen voor onze rondreis gecombineerd met tot rust komen en leuke dingen doen. Dit lukt goed. Op de eerste dag hebben we een aantal zaken geregeld (telefoon, internetverbinding, boodschappen) maar eind van de middag op het strand een flesje Zuid Afrikaanse wijn open getrokken.

De kinderen voelden zich al snel thuis, Saba was vanaf dag 1 druk in de weer met haar hutten, en genieten vooral van het schelpen zoeken in de vele poelletjes op het strand. Birge is druk aan het tekenen, ontwikkelt een obsessie voor de grote witte haai en raakt helemaal enthousiast van het spel 'Koehandel' (met bluffen, en dat is 'een soort liegen') dat we hier aantroffen. Saba is op zaterdag, nadat ze er al drie keer om had gevraagd, begonnen met haar schoolwerk (zodat ze een 'voorsprongetje' kan maken), heeft haar zak al vol voordat we op het strand zijn om schelpen te zoeken en maakt de mooiste foto's met haar eigen fototoestel. En na wat opstartproblemen ('jij had dat bankpasje toch meegenomen? Nee, dat zou jij toch doen' en de 'armed response' die gecancelled kon worden nadat bleek dat wij het alarm van het huis niet goed hadden ingesteld) is het ook voor ons genieten om op zo'n prachtige plek te starten aan deze 4 maanden. Toen Rob op dag 2 al begon aan hardlopen op het strand kon Marieke niet achter blijven. Een super begin van de dag; even doorbijten maar dan loop je wel op een vrijwel leeg en prachtig strand. Hopende dat we één dezer ochtenden een walvis spotten, dit is namelijk het seizoen dat ze in de buurt zijn.

De afgelopen dagen zijn we op zoek gegaan naar een Toyota Landcruiser, een 4WD die ons over de onverharde wegen van o.a. Namibië moet brengen. De markt werd al snel duidelijk; deze bestaat namelijk uit veel vraag en weinig aanbod! We rijden grote afstanden om de weinige exemplaren die er nog zijn (vaak al verkocht op het moment dat we bellen) te bezichtigen. Na enkele déjâ-vues van ons nogal gedateerde Australische model zijn we vandaag geslaagd en als het goed is over enkele dagen in het bezit van een 4.2 turbo diesel uit 2000. Hoera! Door voor de caravan... We werden door de verkoper uitgenodigd voor een zondagmiddag 'Braai' en terwijl de kinderen in de ban van de Wii waren, raakte hij niet uitgepraat over hun trips naar Namibië. We hadden een erg gezellige middag met deze Afrikaanse advocaten.

Naast wat erg leuke activiteiten, zo hebben we een pinguïnkolonie bezocht en maakte Birge haar eerste vriendinnetje op een speeltoestel aan het strand, bracht Marieke ook een bezoek aan de 'Department of Home Affairs' om ons visum te verlengen. Dit was een wat minder leuke activiteit; Welcome in Africa! Omdat wij na 4, in plaats van de 3 maanden van een regulier visum, Zuid Afrika verlaten, hebben we een verlenging nodig. Terwijl Rob zijn eerste bekeuring in ontvangst nam, onze huurauto bleek niet geregistreerd....., bracht Marieke 2½ uur door in een aftandse ruimte waar zo'n 50 mensen uren en uren wachten, en hopen, op een stempeltje. Eerst een half uur in de rij om überhaupt het juiste formulier te krijgen, dan zo'n anderhalf uur in de rij voordat je formulier bekeken wordt ('Oh, this is very complicated'), dan betalen ('Sorry the cashregister is not there, I don't know where she is') en dan nog eens 2 tot 3 uur wachten op het stempeltje. In dat laatste hadden we geen zin meer. We hopen het stempeltje volgende week soepel op te halen, maar weten eigenlijk nu al beter.

Welkom op onze Africampers site

'Wie met beide benen op de grond blijft staan, komt niet ver (Loesje).

Vanafoktober 2009reizen wij, met onze twee kinderen, viermaanden door Zuidelijk Afrika.

Op deze site kan jeonze verhalen en foto' s vinden envia de kaartbekijken waar we ons bevinden.Wat meerinformatie over ons en onze reis vind je inhet profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor onze mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Als je wilt, kan je een berichtje achterlaten maar je kan ons ook emailen op africampers@hotmail.com.

Leuk dat je met ons meereist!

Ta-Ta (Tot ziens),

Rob, Marieke, Saba & Birge Lammers