De laatste weken; het laatste verslag!

Nu we inmiddels weer thuis zijn, is het toch wat moeilijker om je daar toe te zetten dan de vorigenegen keer. Maar onder onze nieuwe lampen; twee maïsstampers uit Mozambique, ga ik een poging doen en onze reis ook op papier afsluiten. Met een klein beetje pijn in het in Afrika opgewarmde hart, maar ook met een hoofd vol ervaringen en momenten die ons niet meer afgenomen worden. Nu al kijken en denken we terug op/aan een hele bijzondere periode. En nu al realiseren we ons hoe speciaal het is geweest om met zijn vieren dit te hebben ervaren.

Drie weken geleden arriveerden we in Nelspruit, in het Noorden van Zuid Afrika. Hier kwamen we al snel op adem na de intensieve periode in het Noorden van Mozambique. Zoveel indrukken die je in korte tijd te verwerken krijgt en zoveel dat niet zo ging zoals we het wilden die laatste twee weken daar. Alhoewel we geen moment spijt hebben gehad van wat dan ook, durfden we ook tegen elkaar te zeggen dat het comfort en de Westerse faciliteiten ook wel weer erg fijn waren. De enorme hitte lag achter ons; waar we in Nederland onze verwarming op 20 zetten om het lekker warm te hebben, zetten we in Afrika de airconditioning in onze auto op 24 om het lekker koel te hebben. En ook de malaria en de waardeloze hygiëne lagen achter ons; als moeder kan je dan weer wat ontspannen! Maar in de Westerse wereld waren we natuurlijk nog niet. De herstelwerkzaamheden in de Toyota garage gingen dan ook niet in het tempo dat wij voor ogen hadden. Toen we na anderhalve dag eens gingen informeren hoe het erbij stond, bleek er nog nauwelijks wat gebeurd. Dus toch maar weer het heft in eigen handen en zelf langs schokdemperbedrijf en turbospecialist. Na tweeënhalve dag konden we met een grotendeels gerepareerde auto, dachten we, aan de laatste etappe beginnen. De rubberhoes, waar ze die anderhalve dag mee bezig waren geweest, scheurde echter al snel weer en er bleek ook een lager kapot maar dat mocht de pret van deze laatste etappe niet drukken.

We hadden een kleine week om van het Noord Oosten naar het Zuid Westen te trekken, ofwel heel Zuid Afrika door te rijden. We maakten dan ook voor het eerst tijdens deze reis een planning. En het verliep ook nog redelijk volgens planning. De eerste stop onderweg waren de Drakensbergen. Dit gebergte vormt de grens met het koninkrijkje Lesotho dat geheel omsloten wordt door Zuid Afrika. In het plan hadden de dames een deal met Rob gesloten; zij wilden namelijk graag nog langs het Addo olifanten park. Rob niet; hij had zoveel olifanten in het 'echt' gezien en had geen zin in dit 'aangeharkte' wildparkje. Volgens de dames echter was het de laatste mogelijkheid voor de Artis om nog olifanten te zien. Nou had Rob ook nog iets op zijn verlanglijstje en dat was de Sani Pass; een 4X4 bergpas die 2800 meter omhoog voert naar de grens met Lesotho. We hadden een deal.

Omdat Rob 's ochtends nog wel even zoet was bij de turbospecialist arriveerden we pas laat, in het donker, op een camping in de Drakensbergen. We hadden dan ook geen idee wat voor schitterend uitzicht we de volgende ochtend hadden. We bleken op een prima camping bij een golfbaan te staan, met zicht op de bergen en tien kilometer voor de ingang van dit Nationale Park. Na maanden op slippers werden de bergschoenen dan ook tevoorschijn gehaald en gingen we een wandeling in deze prachtige bergketen maken. Het paadje langs de rivier, met steeds leuke bruggetjes, vonden de dames nog mooi maar toen we daarna aan een forse klim begonnen, werd er wat gesputterd. Achteraf bleek hier ook wel wat reden voor te zijn want drie van ons hadden de blaren op de hakken staan. Maar Saba en Birge hielden goed vol en na zo'n anderhalf uur kwamen we bij de waterval en na het pootje baden daar daalden we weer af tussen deze groene bergen. Na deze mooie wandeling hadden we de hele middag voor relaxen en barbecuen op de camping, inclusief gevulde eieren. Het houtskool had het regenseizoen niet zo goed doorstaan dus het werd een wat verlate barbecue.

De volgende dag stond de Sani Pass op het programma. Om hier te komen, volgden we de Drakensbergen naar het Zuiden. Het was een bewolkte dag en echt mooi zicht op de bergen kregen we pas in de loop van de ochtend. Beneden aan de pas koppelden we Willie af. Het bleek dat het gedeelte onverharde weg dat we op onze binnendoor route genomen hadden, meteen zijn tol had gevergd; de grote bout die Rob uiteindelijk gemonteerd had om de ombouw bij elkaar te houden, was door de wand heen getrild.... En de stekker van de koelkast was losgeschoten, had over de grond gesleept en was geheel weggesleten. Ook Willie had het wat gehad met het offroad rijden. Rob nog niet en die begon enthousiast aan de bergpas waarvan hij van andere enthousiastelingen gehoord had dat dit een must was. Inderdaad een spectaculair bergpad, ik vind bergpas nogal een groot woord, dat in een bergvallei kronkelend stijgt op zo'n manier dat je je afvraagt waar het toe gaat leiden. Het leidde eerst naar een politiepost waar bleek dat we Zuid Afrika uitmoesten om het laatste stuk van acht kilometer te kunnen rijden. Maar dat waren alleen wat stempels en we wilden graag in 'the highest pub of Africa' lunchen. Dus verlieten we voor de derde keer Zuid Afrika. Het is dat er meer 4 wheel drives reden anders had ik niet bedacht dat dit een weg voor auto's was. Maar een deal is een deal en boven op de pas, na de grensformaliteiten voor Lesotho, was inderdaad een restaurantje waar we prachtig zicht hadden op de bergpas. En waar een lokale gids Saba en Birge de 'Drakensbergse dwerg kameleon' liet zien. Een paar uur later meldden we ons weer in Zuid Afrika en eind van de middag waren we terug bij Willie. Na wat reparatiewerkzaamheden hadden we nog wat kilometers te gaan. In het plan hadden we er niet bij stilgestaan dat we nu door een landelijk gebied moesten waar weinig toerisme was, dus waar ook geen campings waren. De camping die we aantroffen, bleek een soort lokaal woonwagenkamp zijn waar je voor een euro kon overnachten; dat geloofden we wel. We besloten 200 kilometer door te rijden naar Umtata, alwaar de eerstvolgende camping moest zijn. Na een diner bij de KFC in een zeer vaag dorp meldden we ons laat op de avond bij de politie van Umtata omdat we de camping niet konden vinden. Die bleek al jaren niet meer te bestaan. We mochten bij het politiebureau kamperen maar konden het ook bij een hotel in deze stad proberen. Daar lukte het uiteindelijk om op de omheinde parkeerplaats te kamperen. Eind goed, al goed. Helemaal toen we de volgende ochtend in een hotelkamer konden douchen. En we zaten nu al heel dicht in de buurt van het volgende programmapunt; het dorp waar Nelson Mandela is opgegroeid en waar nu een museum is. Wij waren opnieuw geïntrigeerd door deze hele bijzondere man en zijn bewogen levensverhaal. Voor Saba en Birge was waarschijnlijk het meest indrukwekkend het glijbaantje buiten, waar Nelson als jongetje speelde. Dit was een gladde rots waar je nog steeds van af kon glijden. Birge wil nu een spreekbeurt houden over Nelson Mandela, we weten niet of dit de andere kleuters zal interesseren.....

Op zaterdag eind van de middag arriveerden we, volgens het plan, in Addo olifantenpark. We hadden er geen rekening meegehouden dat de camping vol kon zijn. Dat was ons niet eerder overkomen en het was even slikken voor Saba en Birge want die hadden zich verheugd op de verlichte drinkplaats naast de camping. Dat avondprogramma kon nu niet doorgaan want we moesten uitwijken naar een camping buiten het park. De volgende ochtend stonden we al vroeg op om olifanten te gaan spotten. OK het was wat aangeharkt vergeleken met de Ugab rivierbedding of het Noorden van Namibië en Botswana maar, zoals Saba en Birge nog steeds herhalen, we hebben op één dag 102 olifanten gezien. Drie keer raden wie ze geteld heeft. En de bonus was dat er nu babyolifantjes waren en ook twee leeuwen. Al bij al was het een geslaagde dag, helemaal toen Marieke 's middags op weg naar de kust eindelijk een internetcafé vond waar ze het vorige verslag kon plaatsen en we vervolgens arriveerden op de camping in Tsitsikamma nationaal park. Deze laatste stop voor de terugkeer naar Kaapstad was aangeraden door vrienden en bleek een prachtige laatste plek. Aan een ruige rotskust stonden we op de eerste rij met zicht op de enorme golven die tekeer gingen tegen de rotsen. De volgende dag besteedden we aan schoolwerk, zwemmen en een wandeling langs de kust naar een hangbrug. Terwijl we de barbecue met een view aanstaken, gaven Saba en Birge nog een trommel en touwtje spring voorstelling voor mensen verderop de camping.

Het was nu nog 550 kilometer naar de Kaapstad omgeving. We startten extra vroeg omdat we er nu toch wel echt zin in hadden om Rob zijn ouders/opa en oma en zijn broer, schoonzus en de drie neefjes te zien. Deze allerlaatste etappe ging zo soepel dat we om een uur of twee 'één van de mooiste dagen' in het leven van Rob zijn moeder deelden; zij haalde opgelucht adem dat we gezond en wel terug waren en vond zelfs dat we er wel goed uitzagen. Het was een fijn weerzien. Eind van de dag meldden we ons op de camping in Kommetjie, een paar honderd meter bij het huis van Marc en Katrien vandaan, waar we een kleine vier maanden geleden onze reis begonnen. Omdat zij daar nu zelf wonen met hun drie zoontjes, installeerden wij ons op de camping en vierden 's avonds de terugkeer met een lekker Zuid Afrikaans maal met nog lekkerdere wijn.

En zo begonnen we aan de laatste week. Dit bleek een prima afsluiting en ook alvast een goede overgang naar onze terugkeer naar Nederland. Eigenlijk was het gewoon een week vakantie! Natuurlijk moest er nog het één en ander geregeld worden maar we hebben het vooral heel erg gezellig gehad met de familie. Al de eerste ochtend meldden zij zich op de camping voor een kop koffie, want natuurlijk waren ze benieuwd hoe het leven in en om Willie eruit zag. Terwijl Saba en Birge vervolgens een nachtje bij opa en oma gingen logeren, gingen wij met de verkoopactiviteiten aan de slag. Rob ging met Marc op pad om in te schatten wat er aan de auto moest gebeuren. Op basis daarvan werd een deal gesloten; het lukte helaas niet om Willie in deze deal te betrekken.... Dus Willie werd flink uitgemest en schoongemaakt en staat sindsdien op het internet te koop. Zoek op http://www.gumtree.co.za/ en gij zult vinden... Alhoewel er wel een bezichtiging plaatsvond, hebben we Willie op deze camping achtergelaten en hopen we dat Marc, met zijn enthousiasme voor caravans, binnenkort een goede deal voor ons sluit.

Saba en Birge haalden de schade flink in en speelden van het eerste tot het allerlaatste moment met hun neven Thomas, Camiel en Xander. Ze mochten ook een keer mee naar hun school en genoten van het weer hebben van speelkameraadjes. We vierden de 75^ste verjaardag van Rob zijn vader alsnog met een heus speedboottochtje, bleek al snel niet zo'n heel goed idee met kinderen, naar een zeehondeneilandje voor de kust van Simons Town. Daardoor werd in één keer duidelijk waarom hier zoveel grote witte haaien voorkomen, vorige maand hebben ze nog een man te pakken genomen. Op en rond dit eilandje leven namelijk tienduizenden lekkere zeehondjes. Het lukte op de speedboot niet om het glas te heffen dus dit deden we bij terugkeer op een strandje. Daar bouwden Thomas en Saba een mooi zandkasteel voor opa waarna we in een restaurantje van de prima vis en wijn genoten. In dit gedeelte van Zuid Afrika is het echt vertoeven als een God in Frankrijk. Nou is het wel zo dat 20 kilometer verderop een sloppenwijk ligt waar nog steeds 3 miljoen mensen wonen..... Op onze route was Zuid Afrika zeker het land van de grootste tegenstellingen; er is nog veel armoede maar ook zeker veel ontwikkeling en luxe. En van dat laatste konden we als Westerlingen zeker weer genieten, we begonnen ons ook al te verheugen op de luxe en comfort van onze eigen boerderij. Wat zou die groot en mooi zijn vergeleken met Willie! Alhoewel het huishouden natuurlijk de afgelopen maanden wel lekker te overzien was.

We barbecueden ook een avond bij Nic en Sigrid, de oom en tante van Rob die een huis in Sommerset Wes hebben en de kinderen hadden ook daar de tijd van hun leven want na muntjes opduiken in hun zwembad speelde Sigrid maar liefst 6 potjes Uno met hen. Na vier maanden met het gezin ging Marieke een dag in Kaapstad shoppen met Katrien. En de mannen vonden het raar dat we pas om 6 uur terug waren. Tot slot legden we contact met Bokkie en Uli en Judith; mensen die we graag nog een keer terug wilden zien. Het eerste wat Bokkie vroeg was of we nog steeds vrienden waren? Het bleek dat ook zij onze verhalen goed hadden kunnen volgen, het Afrikaans lijkt erg op het Nederlands. Het lukte niet om hen terug te zien maar op zondag gingen we wel op bezoek bij Uli en Judith en konden Saba en Birge weer Skip-Bo spelen met Floris en Timmy. Zij vonden het leuk om 's middags mee te gaan naar het strand waar we met Marc en Katrien hadden afgesproken en met zijn allen hadden we een leuke middag en avond. En zo kwam er een eind aan deze laatste week. Gaandeweg hadden we al onze spullen al naar Marc en Katrien verplaatst of weggegeven aan lokale mensen. Die waren erg blij met ons beddengoed, gedeukte koekenpan, versleten kleren en .... de Mozambicaanse schokdempers. Terwijl Marc genoot van zijn 'nieuwe' auto en zelfs de leren bekleding ging schoonmaken, pakten wij onze koffers. Met beleid want we lieten weliswaar veel achter maar wilden ook veel mee naar Nederland nemen. Namelijk die maïsstampers uit Mozambique. Deze massief houten exemplaren hadden we al vanaf Namibië voor zo'n beetje iedere hut zien staan. De Afrikanen eten heel veel maïspap en stampen de maïs tot meel in houten potten. In een lodge hadden we gezien dat ze hier lampen van hadden gemaakt en dat leek ons ook wel een goed aandenken. Alleen wegen ze zo'n 15 kilo en wilden we er twee meenemen. We leenden dan ook een extra weekendtas van Marc en Katrien en lieten het meeste speelgoed en boeken achter bij hen. We vierden ons afscheid in het restaurant waar we precies een week daarvoor het weerzien vierden. Om vervolgens met de huurauto van Marc en Katrien naar het vliegveld te rijden zodat we die daar meteen in konden leveren.

Het vliegtuig vertrok pas om 1 uur 's nachts dus alhoewel Saba en Birge zich verheugd hadden op de filmpjes en spelletjes van de heenreis, sliepen ze al voordat we opstegen. Na een tussenstop op Schiphol waren we op woensdagmiddag terug op het vliegveld van Düsseldorf waar de broer van Marieke ons op stond te wachten. Wat leek het lang geleden sinds hij ons vier maanden geleden daar in het holst van de nacht afzette. Voor hem was de tijd gevlogen, voor ons was, is, er zo enorm veel gebeurd dat het zo lang geleden lijkt dat we vertrokken.

Ondanks de voor ons enorme kou was onze thuiskomst een warm bad. Wat een rijk en fijn gevoel om in Varssel terug te keren. We hebben zoveel mooie plekken gezien de afgelopen maanden maar onze eigen plek blijft één van de mooiste! En wat een welkom; spandoeken op het hek, kaarten, cadeautjes (ook nog van Sinterklaas....) en welkom thuis boodschappen. En een huis wat er spik en span bijlag. Binnen tien minuten stonden de vriendinnetjes van Saba en Birge, en Marieke, op de stoep en moesten we een traan wegpinken toen we zagen hoe Saba en Sam elkaar in de armen vlogen. Twee zevenjarige meisjes die elkaar enorm gemist hebben.

De eerste dagen was het onwennig om thuis te zijn. De week in Kommetjie was weliswaar al een overgang maar wát een ruimte, comfort en warmte van alle mensen die wij gemist hadden en die ons gemist hebben. De andere opa en oma stonden ook al snel op de stoep en binnen no time lijkt, en is, Afrika aan de andere kant van de wereld. Birge liep al snel weer in haar Mega Mindy pak en Saba had meteen de eerste dag een prachtige hut in het midden van de kamer. We zijn weer thuis!

Bedankt voor al jullie belangstelling en leuke reacties en hopelijk tot snel.

Rob, Marieke, Saba en Birge