Met nog zo'n twee weken te gaan zijn we zondagavond, na vier weken Mozambique, teruggekeerd in Zuid Afrika.

We waren blij toen we de grensovergang achter ons hadden. Want de (zonne)energie uit het vorige reisverslag bleken we vervolgens zelf hard nodig te hebben! Waar totnogtoe het wel overheerste, kregen we de afgelopen periode het nodige wee voor onze kiezen. Maar we hebben het weer overleefd en natuurlijk weten we dat ook tegenslag, geïmproviseer en geduld bij zo'n reis hoort. Maar waar we twee weken geleden ervan uitgingen dat we bij Mozambique aan prachtige stranden, eilandjes en de zon zouden terugdenken, denken we nu mixed feelings over te houden. Want Mozambique is ook veel puinzooi, afval, poepende mensen op die prachtige strandjes, armoede en zwaar werk als je wat tegenslagen op je pad krijgt.

Op vrijdagochtend namen we afscheid van Lyn en Chris in Pebane. Dit na een jumpstart want we hadden weer de accu's leeg getrokken met de koelkast. We wilden graag zoveel mogelijk langs de kust noordelijker trekken maar wisten dat we waarschijnlijk hierin beperkt werden omdat we een rivier zonder brug over moesten. En nu het regenseizoen is, staat het water (te) hoog. Dat bleek inderdaad het geval en betekende dat we een stuk terug moesten om vervolgens een alternatieve weg zo'n 150 kilometer terug naar de hoofdweg (EN1) te nemen. Maar we hadden het geprobeerd en reden weer een dag door de prachtige binnenlanden van Mozambique. Als we die dag vijf auto's zijn tegengekomen is het veel. We kwamen langs vele, vele kleine dorpjes waar de mensen onder zeer primitieve omstandigheden leven. In hutjes van ofwel geheel palmbladeren of de onderkant van steen en het dak van palmbladeren. Geen elektriciteit, water uit de put, pomp of rivier, dat ze vervolgens in emmers en jerrycans op hun hoofd of schouder terug naar hun huisje sjouwen, en het eten is beperkt tot maïs(pap) en de vruchten die ze verbouwen. We zagen overal op mango kluivende mensen en ook hoe ananassen groeien. Kinderen kwamen naar de weg toe rennen om ons te bekijken of verstopten zich juist achter hun huisje en de volwassenen staarden vaak met open mond naar de caravan. En zo hobbelden we verder. Regelmatig passeerden we een dorpje waar nog een enorme, vervallen, katholieke kerk stond uit de tijd van de Portugezen. Al deze gebouwen zijn vervallen en onbewoond; de meest prachtige panden waar we in Nederland een fortuin voor zouden betalen om te kunnen renoveren. Het schijnt dat de Portugezen zelf veel gebouwen verwoest hebben voordat ze vertrokken en ook dat de bevolking niet in huizen van blanken wil wonen. Op een gegeven moment kwamen we bij een rivier waar ze de brug aan het herstellen waren. Het zag er niet erg prettig uit, lagen de balken wel vast? en het was geen kort bruggetje. Maar volgens de mensen daar, die in grote getale voor je camera gaan staan als je een foto wilt maken, konden we er wel over. Terwijl de dames liepen, ging Rob stapvoets over de balken heen en Marieke slaakte aan de overkant een zucht van opluchting.

We hoopten die dag voor het donker de hoofdweg te bereiken om van daar naar Nampula te rijden om te overnachten. Maar ook die mogelijkheid bleek beperkt, of eigenlijk helemaal geen mogelijkheid. In het schemer kwamen we, zo'n 30 kilometer voor de hoofdweg, namelijk bij weer zo'n kapotte brug alleen hier lagen de balken nog niet tot de overkant. Tja, dan baal je wel even. Vooral Birgje die zich erop verheugd had om in Nampula in een hotel met zwembad te overnachten, met dat vooruitzicht had ze immers de hele dag in de auto hobbelen doorstaan. In plaats daarvan overnachtten we nu in het kampje van de brugbouwers. Daar werden we vriendelijk ontvangen door de opzichter Ismael, maar door de vele stekende mieren, muggen en andere vliegende insecten, dronken we niet lang koffie met hem maar trokken ons terug in de veilige caravan voor rijst en bonen uit blik. En Marieke bleef boffen want de man die de wacht hield in het kampje zat de hele nacht met zijn radiootje naast onze caravan. Kortom; lekker uitgeslapen gingen we de volgende ochtend al erg vroeg een stukje verderop kijken waar we mogelijk de rivier door konden. Rob zag dat nog wel zitten maar Marieke vertikte het; het water kwam tot Rob zijn middel en de rivier stroomde hard. Ze zag het al helemaal gebeuren dat de auto stil kwam te staan, de caravan vol zou lopen etc. Onder het motto; rijden op heel houden, dat Rob zelf na de gemonteerde schokdempers nog aangehaald had, besloten we terug te gaan rijden. We hoefden weliswaar niet helemaal terug naar Pebane, maar 'slechts' zes uur om te rijden, om bij het dorp Gile de rivier over te gaan. En waren dus weer een lange dag aan het hobbelen, en moesten weer die enge brug over, om uiteindelijk om zes uur 's avonds in Nampula aan te komen. Die dag waren we ook door ons proviand heen, brood was in de dorpjes niet te krijgen en de mango's en bananen kwamen onze neuzen uit. Dus lunchten we met chips en rozijnen. In Nampula aangekomen bleek het hotel met zwembad ook nog eens onvindbaar dus het was even omschakelen voordat de stemming, op de camping die we wel vonden, er weer wat inkwam.

De volgende dag gingen we in de grote supermarkt van Nampula, de derde stad na Maputo en Beira, eerst boodschappen doen. Voor deze Shoprite hadden alle kreupelen en bedelaars van de stad zich verzameld. Toen we de winkel half doorwaren, viel de stroom uit. Pas een uur later ging het licht weer aan. In de tussentijd hadden we met ons zaklampje onze boodschappen bij elkaar geshopt maar waren bij de kassa gestrand die het natuurlijk ook niet deed. Het was niet ver meer naar Ilha de Mozambique maar Bokkie besloot, na twee dagen onverharde weggetjes, om op het asfalt kuren te vertonen. Er was een slang gescheurd, plakken hield nog geen minuut dus op zondagmiddag op zoek naar een shopje dat kon helpen met improviseren. Terwijl het halve dorp een leuke zondagmiddag had, en de verrichtingen nauwgezet volgde, probeerde Rob in de enorme hitte het kapotte gedeelte van de slang te vervangen door een stuk pijp. In het shopje was helemaal niets te vinden; geen gereedschap en geen materiaal, alleen een stukje pijp van precies de goede afmeting! Twee uur later reden we weer, de constructie hield, en eind van de middag arriveerden we dan toch eindelijk bij Ilha de Mozambique.

Op het eilandje zelf was geen camping maar wel naast de brug, met zicht op het eilandje. Hier konden we Willie op het strand parkeren en genieten van het uitzicht. Dat genieten duurde echter niet lang want al snel werd ons duidelijk dat het strandje waar wij kampeerden het openbare toilet van het dorpje erachter was. Tja, en dan zit je niet meer zo lekker voor je caravannetje. Maar toen wij het sanitair van de camping zagen, overwogen we het strand ook even. We zullen de details besparen. Het was de afgelopen dagen niet gemakkelijk gebleken om Birge haar krentenbaard met goede hygiëne te bestrijden. Maar Saba kreeg nu wel eindelijk haar zin want die wilde de hele reis al 'alles erop en eraan'; Willie volledig uitgerust, niet alleen met voortent maar ook met achtertentje. Hierin installeerden we onze eigen wc, wasbak en zelfs warme douche en onze badkamer was klaar! Geen overbodige luxe.

De volgende dag dreven we om een uur of 6 de caravan al uit en gingen dus al vroeg de 3 km. lange brug over naar het eiland. Ilha de Mozambique was lange tijd de hoofdstad van de Portugezen. In de vijftiende eeuw begonnen ze met het bouwen van een groot fort en een stad met paleis en prachtige gebouwen. Zo leek het ziekenhuis meer op een 5-sterren hotel dan op een ziekenhuis. De stad is echter enorm in verval geraakt. De één kijkt er doorheen en ziet vooral de charme ervan in, wij vonden het vooral schrijnend om te zien hoe men zo'n puinzooi weet te maken van ooit zo'n prachtige stad. En ogenschijnlijk gebeurt er niets en is vooral Unesco en een aantal buitenlandse landen, waaronder Nederland, geld aan het pompen in het behoud. We bezochten het museum in het voormalige paleis van de gouverneur en het immense fort en liepen door de straatjes. Door de hitte hadden we het na de ochtend wel gehad en zochten verkoeling in één van de weinige normale hotelletjes; de kinderen in het zwembadje en wij in de schaduw met een lekkere lunch. Er was een 'internetcafé' op het eilandje en daar waren we 's middags een uur bezig om de foto's op onze website te plaatsen; de foto spreekt voor zich.

Ilha de Mozambique was het hoogste punt, het hoogtepunt van Mozambique (volgens de reisgids) vonden wij het niet, en de volgende dag begonnen we af te zakken. We kozen er voor om een paar lange reisdagen te maken en zo flink op te schieten. De wekker stond dan ook om 5 uur en het lukte op onze trouwdag om voor donker te arriveren bij de nieuwe brug over de Zambezi, bij Caia. Hier wisten we dat we konden kamperen en dat er een restaurant bij deze nieuwe lodge was. Een feestelijk etentje werd het niet want we zaten nog niet aan tafel of Rob werd compleet onwel. Het zweet brak hem uit en hij kon vervolgens niet anders dan op de wc zitten. De volgende ochtend hadden we nogal wat oponthoud bij de brug, enigszins onze eigen schuld omdat we bijna het dubbele moesten betalen van wat het op de heenweg kostte en dat vertikten we. Kan je misschien beter niet doen in Afrika want we eindigden op het politiebureau. In het noodhospitaaltje liet Rob zich vervolgens op malaria testen maar dit was het gelukkig niet. Hij kreeg antibiotica voor een bacteriologische infectie en eind van de ochtend gingen we weer verder. Van de heenweg wisten we dat dit een goed stuk weg was dus dat Marieke kon rijden zodat Rob kon rusten. Uiteindelijk arriveerden we na 3 dagen rijden terug in het restaurantje van Dennis in Inhambane en daarna op de camping in Barra. De constructie ter vervanging van de slang had het gehouden maar een volgend probleem had zich alweer aangediend. Toen we dat die ochtend ontdekten, op een waardeloze camping waar we de avond ervoor in het donker gearriveerd waren, hadden we het wel even helemaal gehad. De rubber hoes van de aandrijfas bleek gescheurd. 'Super Dennis' stond op het punt om een paar dagen naar Maputo te gaan maar regelde nog even dat een goede monteur de volgende ochtend achter zijn restaurant Rob zou helpen met sleutelen. Het bleek geen appeltje-eitje om dit redelijk simpele probleem op te lossen. In Mozambique heb je namelijk geen onderdelen en geen gereedschap. Omdat de rubber hoes niet beschikbaar was, werd eerst een surrogaat hoes geprobeerd. Tevergeefs. Dus 's middags ging Rob met de monteur met een bootje naar de overkant om in Maxixe het onderdeel te halen. En zo ben je de hele dag zoet met een simpel mankement. Nou voelde Rob zich al niet fit dus al bij al had hij een leuke dag..... Tussen de bedrijven door regelde hij wel dat er ook wat sterke beugels gemaakt werden want zo'n beetje alle schroeven die hij in Pebane vervangen had om Willie bij elkaar te houden, waren alweer gebroken.

Na deze intensieve week waren we allen wel toe aan een rustdag. Terwijl Rob de beugels met bouten monteerde, mestten de dames de auto en de caravan uit en zwommen verschillende keren in de zee. En we waren het er over eens dat dit het mooiste strandje en de fijnste zee van Mozambique was. Na een lunch bij Barra lodge zo'n twee kilometer verderop in de baai liepen we over het strand terug naar de vuurtoren. De volgende dag konden we er weer tegen. Dachten we want we waren de camping nog niet af of de rubber hoes was alweer kapot...... En daar ben je dan een hele dag mee bezig geweest. Welcome to Mozambique! Het was zondagochtend maar Rob had de monteur in de buurt van zijn huisje afgezet dus wist dit nog te vinden. Om 7 uur 's ochtends lagen ze alweer onder de auto. Het probleem wordt waarschijnlijk veroorzaakt door de vervangen schokdempers. Omdat dit niet de juiste zijn, kunnen de wielen te grote klappen maken en scheurt de hoes. Een uur later reden we weer, weliswaar niet optimaal maar we reden. Met nog maar één missie; de grens met Zuid Afrika halen om daar bij een normale garage de problemen op te lossen. En zo reden we nog een lange dag waarop we zo'n 600 kilometer aflegden. Saba had inmiddels ontdekt dat er wat spelletjes op onze mobiele telefoon zitten dus dit werd toegevoegd aan het activiteiten repertoire in de auto. Onderweg zagen we nog hoe een truck die, terwijl hij ons met enorme snelheid voorbij denderde, een fietser schepte die nietsvermoedend in de berm liep. Wonder boven wonder overleefde hij het. Wij hadden onze buik vol (alleen Rob niet; die viel de afgelopen week nog wat kilo's af die hij toch al niet had) van alles wat we gezien en meegemaakt hadden en waren blij toen we voorbij de chaos van Maputo waren en richting grens reden. Hier was het een drukte van belang omdat vele Mozambikanen op zondagavond Zuid Afrika ingaan om daar te werken. Maar desalniettemin ging het redelijk soepel, zelfs nadat bleek dat we een formuliertje aan de andere kant hadden laten liggen, en reden we met een prachtige zonsondergang Zuid Afrika in.

Precies een maand na Oud en Nieuw reden we langs het park waar we Wanda en Pieter hadden opgezocht. Het was een verademing om in de omgeving van Nelspruit op de camping te arriveren; wat een enorme luxe om schoon sanitair, elektriciteit, gras, een zwembadje en zelfs een speeltuintje te hebben. En om bij een normale Toyota garage terecht te kunnen. Terwijl Rob daar in gang zette dat de schokdempers weer vervangen werden en de rubbers en hoezen vervangen, ging Saba meteen aan de slag en maakte in het speeltuintje een hut. We staan hier vlak bij het stadion waar Nederland van de zomer tegen Denemarken gaat spelen. Hier in Nelspruit is men volop in voorbereiding voor het WK; wegen worden aangelegd en winkelcentra gebouwd.

Birge is inmiddels van haar krentenbaard en Rob van zijn bacteriën af dus alles lijkt wel weer op zijn pootjes terecht te komen. We zijn blij dat we in Mozambique geweest zijn en hebben daar weer hele andere dingen van Afrika gezien dan in de andere landen, maar we zijn ook blij dat we weer in een land zijn waar ze alles toch al een stuk beter voor elkaar hebben.

De komende week willen we de circa 2000 km. terug naar Kaapstad rijden, via de Drakenbergen en de zuidkust. We verheugen ons erop om Rob zijn familie daar te treffen en om wat terug te gaan blikken op deze bijzondere reis. En niet alleen Kaapstad, ook Nederland komt dichterbij. We beginnen ons erop te verheugen om terug te keren naar Varssel en naar onze familie en vrienden. Saba en Birge beginnen helemaal te glimmen wanneer het over hun school gaat; we denken dat vier maanden een mooie periode is (geweest)!