Het is drie uur ‘s middags; Rob en Birge liggen in de schaduw te slapen en met uitzicht op een prachtig blauwe zee beginnen Marieke en Saba aan een volgend reisverslag. Dit is een enorm contrast met het Mozambique dat we enkele dagen geleden aantroffen; wat een culture shock! Maar inmiddels hebben we de eerste schok verwerkt, de omgeving van hoofdstad Maputo achter ons gelaten en zo'n 500 km. noordelijker aan de kust op een schiereiland een kampeerplek op de eerste rij gevonden; uitkijkend over het baaitje van Barra. Waarschijnlijk blijven we gewoon hier de rest van de periode die ons nog rest in Afrika!

We zijn weer ruim twee weken verder sinds het laatste reisverslag en dat lijkt alweer enorm lang geleden; veel gereisd en gebeurd in die twee weken.

De avond voor Kerst hielden we een barbecue met Uli, Judith, Floris en Timmy. Na een hevige tropische regenbui 's middags was het 's avonds droog en kon het vuur aan. Die middag had Uli nog een poging gedaan om Marieke de basics van de fotografie bij te brengen, dit was eerder in een cursus van 10 bijeenkomsten niet gelukt en lukte ook nu niet; de sluitertijd gaat haar ene oor in en andere uit. Het was erg leuk om een paar dagen met dit gezin op te trekken; de kinderen speelden de hele dag samen en wij hoorden enorm veel over Zuidelijk Afrika van vooral Uli. Zij woonden jarenlang in Tanzania en sinds twee jaar in Kaapstad. Na twee maanden Afrika hebben we al zo veel indrukken, ervaringen en vragen; het is dan leuk om deze te delen met mensen die Afrika zo veel beter kennen. Als Westerling zijn veel zaken niet of moeilijk te begrijpen. Het kan allemaal zoveel efficiënter, beter, hygiënischer. Terwijl je zo'n reis maakt om los te komen van deze Westerse efficiency, normen en waarden, is dat vervolgens wel de bril waarmee je kijkt en ook al snel, waarschijnlijk soms te snel, oordeelt. Eerder noemden we de wilde dieren die Afrika zo bijzonder maken, maar ook deze compleet andere cultuur en enorme, bewogen, geschiedenis, maakt dit continent niet te vergelijken met ons land en leven thuis. En daar gaan de kinderen weer anders mee om dan wij; het is alsof zij in de voor hun veilige leefomgeving van de auto en caravan maar zoveel indrukken toelaten. Daarna geloven ze het wel en gaan ze verder met dingen die voor hen vertrouwd zijn; tekenen, Ipod luisteren, lezen en terwijl er leeftijdsgenootjes bedelend langs de weg staan, maken zij lijstjes van wat ze straks thuis allemaal gaan doen en van de dingen die ze voor hun komende verjaardagen willen hebben. Tja.

Na de rivier crossings in Moremi hebben we nogal wat problemen met de auto gehad. Dit begon de dag erna met het uitvallen van het dashboard en vervolgens de stuurbekrachtiging en tot slot ook motor. Er bleken zekeringen doorgebrand, gemakkelijk te herleiden op vocht. Op eerste Kerstdag verlieten we, na in het zwembad nog even afgekoeld te hebben, Maun; we wilden door de zoutpannen in midden Botswana afzakken naar het Zuiden om daar de grens met Zuid Afrika over en richting Krugerpark te gaan. Maun was uitgestorven en het lukte nergens om naar huis te bellen om de ouders een Vrolijk Kerstfeest te wensen. We waren Maun nog niet uit of de kortsluitingen zetten zich voort. In de brandende hitte stonden we om de paar kilometer stil en kroop Rob onder de motorkap of onder de auto. Al snel bleek een hele kabel doorgesmolten. Met brandspuit uit de caravan en een natgemaakte handdoek in de auto, voor het geval dat, reden we de dagen daarna door Botswana. Merry Christmas! Eerste Kerstdag kwamen we tot Nata en schoven 's avonds aan bij het Kerstbuffet. Dit was de eerste lodge waar we veel zwarte toeristen troffen. Tijdens het Kerstdiner mochten we leuke mutsjes op, zongen Saba en Birge Jingle Bells ('oh what fine, it is to ride, two Rhinos op een slee') en was het flink kauwen op de nogal droge kalkoen. Voor Rob was het de volgende ochtend weer sleutelen, de dames startten ook tweede Kerstdag in het zwembad. Halverwege de ochtend reden we weer. Rob had de kabel inmiddels vervangen; geen toerenteller meer maar verder leek er niet zoveel aan de hand. In de zoutpannen zagen we duizenden flamingo's maar verder is het al snel meer van hetzelfde. En dat bleek ook voor de route door Botswana te gelden. Erg saai in vergelijking met het steeds wisselende landschap van Namibië. Tijdens een lunchstop boften we want daar was een bruiloft gaande. Saba ging met de bruidsmeisjes op de foto en wij keken toe hoe het bruidspaar in de brandende hitte hun fotosessie onderging.

In Francistown ging het sleutelen vrolijk, alhoewel zo vrolijk waren we inmiddels niet meer, door. Eerst 's avonds en vervolgende de hele volgende dag bouwde Rob de ventilator uit het dashboard om de zekeringenkast te kunnen demonteren.

Het was inmiddels dan toch gelukt om Wanda en Pieter te bereiken en daarmee was duidelijk dat we nog zo'n 700 km. te gaan hadden. Maar toen we de volgende ochtend hoopvol vertrokken, kwamen we nauwelijks de camping af. Pas als we wat vaart hadden, ging het. Dus toch maar naar de Toyota garage. Deze bleek echter dicht tot 4 januari. Maar binnen no time waren er wat monteurs opgetrommeld en stond de auto op de brug. Zij schatten in dat de elektronische problemen geen schade konden aanrichten en adviseerden om ermee naar Zuid Afrika te rijden waar de garages wel open waren gedurende de feestdagen. Dat de auto geen power had, zou komen doordat hij uit veiligheid in de 'safety mode' ging; de tweede versnelling. En zo zetten we onze reis voort. Rob geloofde de uitleg niet helemaal en ging toch nog even zelf kijken en wat bleek; met de boel uit elkaar halen de dag ervoor was hij een stekkertje vergeten. Toen die weer zat, was de power weer terug. Die dag gingen we de grens over en waren daarmee 11 dagen in Botswana geweest. Omdat we niet inschatten dat de mankementen kritisch waren, besloten we door te rijden naar Wanda en Pieter en daar een garage op te zoeken. Twee dagen voor Oud en Nieuw arriveerden we eind van de dag bij hun vakantiehuis, aan de rand van het Kruger park. Zij stonden ons al op te wachten! We parkeerden de caravan op hun oprijlaan en bleven daar de dagen erna staan. Pieter zijn dochter Marieke en haar kersverse bruidegom Joram waren er ook; zij waren drie weken eerder getrouwd en op huwelijksreis in Zuid Afrika. Pieter stak de barbecue aan en ook al werd het laat die avond, we besloten toch om de volgende ochtend erg vroeg op te staan om het Kruger park in te gaan. De dag daar weer na was het immers Oudjaar en op Nieuwjaarsdag ging de familie Kunz weer naar huis. Dus ging de wekker om 5 uur en begonnen we weinig fit aan een dag 'game driven'. Het Kruger park is waarschijnlijk het bekendste wildpark van Afrika. Rob moest zijn mening ('dierentuin') herzien want het bleek niet voor niets zo'n bekend park; prachtige natuur en enorm veel dieren. Wij hadden weliswaar al heel veel olifanten gezien in Namibië en Botswana maar ‘pas' twee dieren van de Big Five. Vandaag konden we doortellen naar vier want we zagen buffels en leeuwen. Terwijl Wanda en Marieke samenreden en zo wat bij konden praten, zetten de mannen alles op alles om een luipaard te spotten maar daar bleek het toch te weinig dierentuin voor. Birge en Simon hadden elkaar al snel gevonden, vooral in baldadigheid en wilde spelletjes, en Anna zat de hele dag bij ons in de auto; druk met het onderzoeken van alle interessante spulletjes van Saba en Birge.

Op Oudjaarsdag bleven de kinderen bij Wanda en Pieter in het huisje en gingen wij met Anna naar de Toyota garage, boodschappen doen en Rob zijn moeder bellen die jarig was. De garage ging net dicht voor de komende dagen en eigenlijk geloofden we het ook wel. De auto had inmiddels enkele dagen OK gereden, alleen de toerenteller doet het niet. Pieter had een boodschappenlijstje meegegeven want was van plan om oliebollen te bakken. Terwijl hij daar, met enige assistentie van Saba, de rest van de middag mee bezig was, zette Marieke via een USB stick al onze foto's over op Pieter zijn laptop. Met onze gedateerde laptop een tijdrovend klusje maar zo hebben we een goede back-up (er van uitgaande dat Pieter en laptop weer veilig en wel in Nederland zijn). Eind van de middag gingen Rob en Wanda met de kinderen bij de nabijgelegen rivier kijken en al snel kwamen ze terug met de boodschap dat ze neushoorns hadden gezien en dat verderop olifanten moesten zitten. En ja hoor; het jaar eindigde voor ons met een kudde olifanten die bij de rivier aan het drinken en badderen was.

Joram en Marieke waren die middag vertrokken en zouden Oud en Nieuw op het vliegveld van Johannesburg vieren; foutje bij het boeken van de terugvlucht.... Wij staken de barbecue weer aan en hadden een erg gezellige laatste avond van 2009. We keken terug op een intensief, bijzonder jaar met weliswaar wat tegen- maar vooral veel voorspoed. Het nieuwe jaar begon zonder vuurwerk en champagne maar met oliebollen, rosé en het geluid van kikkers en insecten. De volgende ochtend stonden de zebra's in de achtertuin. In het Marloth park waar Wanda en Pieter verbleven liep allerlei wild gewoon rond, zelfs giraffes. Het was tijd om afscheid te nemen; Wanda en Pieter vlogen die dag naar huis, wij gingen weer verder. Doordat ook hun buren die dag vertrokken, hoeven wij de komende twee weken geen boodschappen te doen en werd de caravan volgestouwd met overgebleven proviand. Het werd een plakkend afscheid; na een korte, slechte nacht was het 's morgens al broeierig heet waardoor we, of eigenlijk vooral Marieke, het nieuwe jaar lekker brak begonnen.

Wij hadden besloten om, voordat we de grens met Mozambique over zouden gaan, eerst Swaziland te bezoeken. Hier zaten we namelijk vlakbij en ook dit kleine landje grenst aan Mozambique. Maar eerst nog naar Nederland bellen met de telefoonkaarten voor de publieke telefoon. Voor 5 euro bleken we heel wat belminuten te hebben dus na de beide (groot)ouders konden Saba en Birge ook nog hun Varsselse vriendinnetjes een Gelukkig Nieuwjaar wensen.

De grensformaliteiten voor Swaziland waren snel geregeld. Het is iedere keer weer leuk om een grens over te gaan. En ook nu merkten we al snel dat we in een ander land waren. Swaziland is een klein, ongeveer de helft van Nederland, onafhankelijk koninkrijkje met een sterke, eigen identiteit. Een mooi, groen en bergachtig land met opvallend vriendelijke mensen. Met hun prachtige witte tanden begonnen velen lachend een praatje met ons. In het grootste deel van het land troffen we redelijk nette, georganiseerde dorpjes (stenen huisjes of de rieten 'beehives') en ogenschijnlijk hadden ze het goed voor elkaar. De schijn zal wat bedriegen want de armoede schijnt groter te zijn dan wij gezien hebben en Swaziland heeft het hoogste HIV/AIDS percentage (circa 40% van de volwassen bevolking....) van de wereld, op de voet gevolgd door Botswana. Wat Swaziland echter het meest kenmerkt is het Koningshuis. Koning Mswati III staat samen met zijn moeder aan het hoofd van het land en dat gebeurt op zeer eigen wijze. Wel wat controversieel; enerzijds is de koning enorm populair en is de bevolking erg nationalistisch en trots op hun onafhankelijke koninkrijk, anderzijds is er ook wel kritiek op zijn levenswijze. Zo rijdt hij in de duurste Mercedessen en schafte een privé jet aan in het jaar van grote droogte en heeft hij inmiddels 13 vrouwen en enorm veel kinderen (de één zegt 35, de ander 200). Kort nadat hij invoerde dat tieners 5 jaar geen sex mogen hebben om AIDS tegen te gaan, zocht hij op de jaarlijkse ceremonie zelf een 17 jarig meisje uit als zijn volgende bruid. Twee keer per jaar vindt er zo'n nationale ceremonie plaats en ja hoor; wij bleken op het juiste moment op de juiste plek! Toen we die zondagochtend op de camping vroegen wanneer de Incwala ceremonie eigenlijk was, we wisten dat het, afhankelijk van de maan, eind december/begin januari zou zijn, bleek het diezelfde dag te zijn op slechts een paar kilometer afstand. Dus we togen naar de Koninklijke 'kraal'; het buitenverblijf van de moeder van de koning. Tijdens deze Incwala ceremonie danst de koning met en voor zijn volk en door het eten van pompoen geeft hij het teken dat de nieuwe oogst gegeten mag worden. Er gaan weken van voorbereiding aan vooraf waarin de koning zich afzondert en groepen mannen op pad gaan om speciaal hout voor de kraal en zeewater te verzamelen. Op de derde dag na de volle maan wordt er een stier geslacht en op de vierde dag vindt de ceremonie plaats. Nou dat wilden wij wel zien! Op het feestterrein was het al een grote drukte. In bussen en achter in laadbakken van pick-ups arriveerden vele, in gekleurde doeken en Swazilandse vlaggen gehulde vrouwen en in dierenhuiden geklede mannen. Zij hadden ook een schild en speer. Toen we de uitgedoste mensen zagen, besloten we ook nog even om te kleden in de caravan; Marieke haar rok en Rob een schoon, oranje poloshirt. En dat kwam goed van pas! Als westerling mag je de ceremonie bijwonen, alleen geen foto's maken. Doordat de vakantie hier voorbij was, waren de blanken echter op één hand te tellen. Wij liepen over het terrein, een beetje zoekende waar het allemaal zou gaan gebeuren. Toen werden we benaderd door een 'protocolair medewerker' van de koning die ons, na de kennismaking, uitnodigde in het verblijf voor de diplomaten. Daar konden we wel wachten en met deze diplomaten de ceremonie bijwonen. Dat leek ons wel wat! Deze medewerker van de koning nam alle tijd om een praatje met ons te maken en uit te leggen wat er vanmiddag ging gebeuren. Wij waren de eersten, maar al snel werden we voorgesteld aan de minister president van Swaziland! Terwijl wij ons lachen soms moesten inhouden en beleefd meededen op onze slippers, kwamen vervolgens ook o.a. de ambassadeurs van Egypte, Tanzania en Taiwan en de consul van Denemarken binnen. En die gingen er natuurlijk vanuit dat wij een soortgelijke functie voor Nederland vervulden. Waarschijnlijk keken ze over de slippers en de gaten in Rob zijn korte broek heen. De ambassadeur van Taiwan zei tegen Marieke dat hij haar man al vaak op tv had gezien. Haha, hoera voor het oranje poloshirt! De minister president ging zich omkleden voor de ceremonie, ook hij zou dansen, en kwam in vol ornaat terug. Toen één van de diplomaten vroeg of hij een foto mocht maken, durfden wij ook Saba haar toestelletje wel onder uit onze tas te vissen. Na een lunch die ook prima smaakte, sloten wij aan en gingen door de speciale ingang de kraal in. Op dit met takken omheinde terrein had iedereen zich in ceremonieel kostuum verzameld. Onze vriend de 'protocolair medewerker' bleek opeens lid van het koningshuis; zij waren te herkennen aan rode veren in hun tooi. De dochters van de koning waren ook te herkennen aan de rode veren in het haar, terwijl zij verder alleen gekleed waren in een klein minirokje. Hiermee kon niet worden verhuld dat ze uit een goed doorvoed geslacht kwamen. We zaten op de derde rij in de VIP tent en konden de koning dus goed zien toen hij met zijn gevolg de kraal inkwam. Na een ronde langs zijn volk, sloot hij aan bij de menigte en begon het dansen. Dit was weinig spectaculair maar we keken onze ogen uit en maakten stiekem toch wat foto's, dat zagen we de diplomaten namelijk ook doen. Het dansen bestond uit steeds dezelfde pasjes, en hetzelfde soort klanken. De mannen maakten daarbij bewegingen met een stok, hun schild en speer, de vrouwen met een twijg. Dit ging uren door. Het eten van de pompoen hebben we gemist en terwijl wij er vanuit gingen dat er naar een climax toegewerkt werd, liep op gegeven moment de kraal langzaam leeg en was de ceremonie ten einde. Wat hebben we nog lang nagenoten van deze bijzondere ervaring!

Dit was ook wel meteen het enige hoogtepunt van Swaziland want verder hebben we er vier dagen regen gehad. In Malolotja nature reserve liepen we een wandeling maar we konden de waterval niet vinden en door de mist was er weinig uitzicht. De hoofdstad Mbabane maakte door de regen en de gesloten winkels (op zaterdagmiddag?) een wat troosteloze indruk en ook in Milwane Wildlife sanctuary stond het wildlife in de regen. De eerste nacht in Swaziland, en van het nieuwe jaar, was het noodweer; onweer en enorme regen. Net toen Rob eraan dacht om de voortent te laten zakken, hoorden we een harde krak en brak de buis van de constructie doormidden. In de dagen daarna bleek Willie niet zo goed bestand tegen harde regen; overal lekte het en door de rode modder was binnen no time alles nat, vies en ellendig. Toen het op dag vijf weer regende, gingen we richting Mozambique. Er vanuit gaande dat het daar aan het strand vast mooi weer zou zijn..... Onderweg stopten we nog bij een lokale onderneming die van de noten van de Marula boom olie voor cosmetica producten maakt. We kregen er een zeer enthousiaste rondleiding en zagen hoe drie mannen met de hand zeepjes zaten bij te schaven en met een Pritt stift de labels erop plakten.

Voor de grens met Mozambique waren we gewaarschuwd, hadden zelfs het advies gehad om een local in te huren voor de formaliteiten. Maar dat is natuurlijk onze eer te na. We denken ook dat het scheelt dat we met twee kinderen reizen. Nou waren deze ook nogal vervelend tijdens de formaliteiten en ook dat zal de procedure, denken we, alleen maar bespoedigen. In ieder geval viel het ons reuze mee en hadden we binnen een uur visum, autoverzekering en douane formaliteiten geregeld. Om een uur of drie 's middags reden we Mozambique binnen, de grens was zo'n 80 kilometer bij de hoofdstand Maputo vandaan. Het was wel even schrikken; niet alleen regende het hier nog veel harder dan in Swaziland, ook kregen we de eerste indrukken van een 'echt' Afrikaans land. Een land dat tot ruim tien jaar geleden volop in burgeroorlog was en dat tot voor kort één van de armste landen van de wereld was. Wat een klerezooi (herinneringen aan het Middeleeuwse Pakistan); anders kunnen we het niet noemen. Door kogels verwoeste, in puin vervallen gebouwen, enorme gaten in de weg, overal afval, heel veel mensen langs en op straat waarvan diverse staan of zitten te plassen en overal kleine shopjes. De shopjes in zeecontainer constructies zijn daarbij de luxe uitvoering, de meeste winkeltjes bestaan uit wat mango's, schoenen of andere producten onder een afdakje of uit een kleedje op de grond (tussen dat afval.....). Het is alsof je door een openluchtmuseum rijdt; er is zo enorm veel te zien! Tegelijkertijd vraag je je ook meteen af; hoe gaan we hier op een, voor ons, normale manier, rondreizen en; wordt dit wel leuk? Met de camping ging het ook mis want die bestond niet meer en daardoor moesten we de 5 kilometer over een 4x4 zandpad weer terug. We hebben in de afgelopen maanden al diverse slechte nachten gehad en deze eerste in Mozambique was er één van; het regende pijpenstelen, Rob had in Swaziland het dak van de caravan geprobeerd te dichten maar dit bleek nog niet gelukt dus overal hoorden we het druppelen. Door het natte weer had de auto de afgelopen dagen ook weer problemen gegeven, al onze kleding was vies en/of nat en wat er ook nog wel bij kon was dat het in de caravan stikte van de (malaria)muggen (wordt Mozambique Moz genoemd vanwege de muskieten?). Om twee uur 's nachts waren we nog muggen aan het vangen. De volgende ochtend zat de sfeer er dan ook goed in. Het regenseizoen bleek begonnen en als dit ons voorland was, bedacht Marieke dat ze binnen een paar dagen ergens in Zuid Afrika aan het strand zou zitten. Maar zo ver was het nog niet; eerst maar eens de situatie inschatten. We reden naar Maputo, op zoek naar een wasserette (niet gevonden), klamboes (wel gevonden), goede kit om de lekkages in het caravandak te dichten (wel gevonden) en informatie over het regenseizoen. Het bleek dat deze enorme regen niet normaal was; dat het de komende tijd wel regelmatig zou regenen maar niet zo langdurig en hevig. Daarbij kwam dat Rob er ook achter was dat een deel van de elektronische autoproblemen die we nog steeds hadden, veroorzaakt werd door de slechte bedrading van Willie. En dat inmiddels verholpen had. Al bij al zagen we het weer zitten en nadat we de chaos rond Maputo nogmaals rustig bekeken hadden, reden we twee dagen geleden zo'n 450 kilometer noordelijk langs de kust, op zoek naar het prachtige, ongerepte Mozambique zoals het beschreven wordt ('Wherever you go, get here soon, before the rest of the world wakes up to Mozambique's charms'). Op deze route zagen we honderden Zuid Afrikanen terugkomen van hun strandvakantie. Onder de rode modder en met volgepakte aanhangers, speedboten en quadbikes reden zij terug richting Zuid Afrika. Het grootste deel van de weg was goed, met wel veel grote gaten in het asfalt, maar zo'n 30 kilometer was rode modder. Daar waren de Chinezen aan de weg bezig. Dit zien we op diverse plekken in Zuidelijk Afrika; dat de Chinezen stadions, vliegvelden en wegen aan het bouwen zijn en zo voet aan de grond, en invloed, krijgen.

We wisten precies waar we naar toe wilden; naar het schiereiland van Inhambane waar prachtige stranden en een warme zee op ons zouden moeten wachten. Het weer was opgeklaard, weliswaar nog bewolkt, dus nu alleen het strand en die zee nog. We hadden een plekje uitgezocht waar je alleen met een 4WD kan komen, bij de vuurtoren van Barra. Het lukte niet om voor donker aan te komen en we kwamen ook nog vast te zitten in het zand, maar na een paar dagen afzien werden we op alle fronten beloond. Dennis, de 61 jarige eigenaar van dit wat aftandse kampje, begroette ons hartelijk en zei dat de timing niet beter kon zijn; alle toeristen waren net weg, het had al twee maanden niet geregend en door de wind zijn hier geen muggen. Wij rollen vanuit de caravan zo het strand op. Hij maakte nog een lekkere vis voor ons klaar en met een koud biertje erbij zag het leven er weer heel anders uit. De lucht is zo goed als strak blauw, het is over de 30 graden en de zee niet veel kouder. Saba en Birge kunnen de hele dag wel in de branding spelen. Inmiddels met t-shirt aan want de schouders werden al snel rood en voor Saba hebben we een zee proof constructie gemaakt om haar litteken tegen de zon te beschermen. Voor de caravan, uitkijkend op het strand, zag Rob dat wat lokale meisjes de slippers stalen van zijn meisjes. De lokale meisjes schrokken zich even later rot toen een grote witte (rode) man voor hen stond en de 'zapatos' terug eiste.

Na twee weken Kerstvakantie hebben we het schoolwerk ook weer opgepakt; Saba bleek goed op schema te liggen dus de komende periode gaan we gewoon zo door. Verder maken ze veel werk van hun Afrika boeken en zijn regelmatig druk in de weer met tekenen, schrijven en plaatjes plakken. Saba noemt bijvoorbeeld als 10 verschillen tussen Nederland en Botswana: '1. Veel meer olifanten. 2. Slechte borden. 3. Ze hebben een hijlege berg. 4. Veel heeter. 5. Malariaa. 6. Geen zee. 7. De mensen zijn zwart. 8. Ze maken speelgoed van blikjes. 9. Bij de grenzen moet je een briefje invullen. 10. Ze hadden geen egte kerstboomen'. En Birge kan inmiddels lezen; bij gebrek aan tussenliggend materiaal is ze na 'Mijn eerste grote leesboek' overgestapt op 'Karlsson van het dak'. En wij? Wij gaan ervan uit dat het sleutelen passé is en dat we niet al te veel regen krijgen. Dan vermaken wij ons met zijn vieren, strand, zee, (E)boek, spelletjes, en zullen misschien eens wat gaan nadenken over het leven na Afrika. Maar misschien (waarschijnlijk) wachten we daar nog lekker mee!

PS: We vinden het heel leuk om jullie berichten te ontvangen maar het is niet nodig om ons fotoruimte cadeau te doen.