Van de week lazen we in een internetcafé dat er in Nederland sneeuw ligt en het ‘s nachts flink vriest. Wordt het een witte Kerst? We hopen het, terwijl het zweet hier 's ochtends vanaf een uur of 9 al op ons voorhoofd staat. Wat een tegenstelling!

Vanuit Botswana, jawel het is gelukt om Namibië achter ons te laten, willen we iedereen hele goede Kerstdagen wensen en alvast het allerbeste voor 2010. We hopen een ieder volgend jaar weer gezond en wel terug te zien.

Wij hebben niet echt het gevoel dat het bijna Kerstmis is, de kerstversiering in de supermarkt en de kerstmutsen van de benzinepompbedienden, blijven toch een raar gezicht in de felle zon. En onze eigen kerstversiering maakt het geheel compleet. We weten eigenlijk nog niet waar we Kerst zullen vieren maar hebben inmiddels wel een plan voor Oud en Nieuw bedacht.

Rob zijn rugklachten zijn gelukkig snel afgenomen. Na de injectie, drie fysiotherapie behandelingen en enkele dagen rust verlieten we ruim een week geleden Tsumeb. In de Noordoostelijke punt van Namibië deden we nog een laatste sightseeing stop; bij de grootste meteoriet die op de aarde gevonden is. Zo'n drie meter in doorsnee met een gewicht van 50 ton; het zou maar uit de lucht komen vallen. Nog wat noordelijker kwamen we weer bij de grens met Angola, dit keer bij de Okavango rivier. Deze enorme rivier vindt zijn oorsprong in het midden van Angola en waaiert door Botswana uit in de Okavango Delta om in de Kalahari woestijn op te lossen; een rivier die nooit bij de zee komt. Marieke had gelezen over een plek waar je in boomhutten aan de rivier kon overnachten; dat leek de dames wel wat. Maar we hadden te vroeg gejuicht want het waren niet echt boomhutten en we pasten er ook niet met zijn vieren in. Dan toch maar op een kampeerplaats aan de rivier. We hadden Willie nog niet geparkeerd of we hoorden en zagen al nijlpaarden in de rivier. Deze kolossen zoeken overdag verkoeling in het water om 's avonds aan land te gaan om te grazen. Als je 's nachts de geluiden hoort, is zo'n caravan zo gek nog niet! Op deze plek hadden ze in de rivier een zwemkooi gemaakt waar je krokodil en nijlpaard proof kon zwemmen.

Vervolgens gingen we dan toch echt richting grens met Botswana. In het game reserve dat we nog doormoesten, werden we nog blij verrast met zebra's, olifanten, nijlpaarden en een giraffe! En een gigantische baobab boom. Een betere afsluiting van Namibië konden we ons niet wensen. 40 dagen zijn we hier uiteindelijk geweest en hebben daarin ruim 9.000 kilometer afgelegd. Een prachtig land met indrukwekkende natuur, vriendelijke en zeer diverse mensen en voor ons nu al speciale herinneringen.

De grensformaliteiten verliepen soepel. Nu waren we door wat Afrika 'diehards', die je onderweg regelmatig tegenkomt, voorbereid en geadviseerd. Alleen moet je Birge dan niet teveel betrekken in de enigszins illegale activiteiten want die vraagt gewoon midden in het grenskantoor waar we het vlees nou precies verstopt hebben en wat we ook al weer zeggen als ze vragen of we vlees bij ons hebben?

Ook nu was de overgang naar een volgend land meteen merkbaar. De wegen en bewegwijzering (in Botswana zeer beperkt) zijn anders, de huisjes en ook de mensen zien er weer anders uit. Na 40 dagen ben je in Namibië helemaal wegwijs maar in Botswana is het weer wennen. Dollars worden Pulas en maar liefst 26 talen worden hier gesproken. Maar gelukkig; toen we na enkele dagen in Maun aankwamen, bleek ook in Botswana de Wimpy's te zitten; het favoriete 'restaurant' (a la Mc Donalds) van Saba en Birge in Namibië.

De eerste overnachting in Botswana was bij de Tsodilo hills. Volgens de San, uit DNA onderzoek blijken zij de oudste mensen ter wereld zijn, de plek waar de goden de mensen en dieren op de aarde hebben gezet. We hadden al op verschillende plekken gelezen dat op deze heilige plaats mysterieuze dingen gebeuren. En ja hoor; onze IPOD hield er mee op. In de allesoverheersende hitte was het moeilijk om enig heilig of mysterieus gevoel te krijgen. De eeuwenoude rotsschilderingen waren prachtig maar god wat was het heet op het pad erlangs en wat zaten er veel vliegen! 's Avonds laat was het nog 39 graden en we lagen te plakken in de caravan, hadden alle vier een slechte nacht.

Dit maakte dat we de volgende ochtend besloten om onze route om te gooien. Omdat het de komende periode alleen maar warmer en vochtiger wordt, het regenseizoen is begonnen wat tropische temperaturen en veel (malaria)muggen met zich meebrengt, trekt de route door Zambia minder en de kust van Mozambique des te meer! De kortste route is door Zimbabwe maar daar willen we, vanwege de onstabiele situatie, eigenlijk niet doorheen. Dus bedacht Marieke dat we na Botswana, ook door Noordelijk Zuid Afrika naar Mozambique kunnen gaan. En dat we dan langs het Kruger Park komen waar haar vriendin Wanda toevallig (....) de Kerstvakantie zit. Zo zouden we samen Oud en Nieuw kunnen vieren.

Van Tsodilo reden we naar de Okavango Delta en stonden twee nachten aan het water op een prachtig afgelegen kampje. In het zandpad van 12 kilometer ernaar toe kwamen we al snel vast te zitten maar nadat we lucht uit de banden hadden laten lopen, konden we weer verder. Hier troffen we Zuid Afrikanen die we eerder ontmoet hadden. Dat is iedere keer weer leuk; om mensen te treffen die je eerder ontmoet hebt. Vooral als het al enige tijd geleden is. Zo troffen we de Duitse motorrijder Christiaan, van wie we toen we Namibië inkwamen de GPS kaarten hadden gedownload, ook aan de Okavango rivier.

Met een motorbootje gingen we de Delta in maar het lukte ook deze keer niet om met gids de dieren te spotten; hij zag aan de luchtbubbels dat er een krokodil van wel 6 meter onder water zat maar deze krokodil zelf hebben we niet gezien. Maar deze gids Kobra ('but I'm the friendly one') hielp Rob wel de hele volgende middag met het uitdeuken van de bumper en repareren van de koplamp. Als je het niet weet, zou je niet bedenken dat daar vorige week een ezeltje geschept werd. De waarde van de auto is weer op het oude niveau...

Vervolgens reden we naar Maun, een toeristisch dorp aan de rand van de Delta. We staan hier op een camping waar we zo'n 12 jaar geleden ook geweest zijn; Rob herkent het nog. Naast ons staat een Nederlands-Duits gezin dat altijd in Afrika gewoond heeft. Hun twee zoontjes Floris van 10 en Timmy van 8 spreken Nederlands dus Saba en Birge willen de camping niet af. De hele dag wordt er gevoetbald, gezwommen en ge-Skip-bood ('van de makers van Uno'). We probeerden Wanda en Pieter te bereiken, om erachter te komen waar zij precies zitten, maar dit is nog niet gelukt.

Vanuit Maun hebben we gister met de buren een dag door het Moremi gebied getourd. Het werd een prachtige tocht. Door het water van de Delta leeft er enorm veel wild hier. 's Ochtends zagen we al giraffes, nijlpaarden, zebra's, kudu en apen. En overal zie je dat dit olifantenterritorium is; alle bomen beschadigd en overal uitwerpselen. Waarbij Saba dan inmiddels standaard vraagt: 'Is het oude of verse?' We hoefden niet lang te wachten want de hele middag zagen we olifanten. Ze staken vlak voor ons het pad over en dan is het leuk dat je met een fotograaf (Uli) op pad bent want die maakt mooie foto's van jouw auto en de olifant. En van het oversteken van de rivier. Op sommige plekken waren bouwvallige bruggetjes gemaakt maar op vele plekken moesten we de rivier door. Op één plek was dat zo diep dat we even dachten dat Uli zijn motor uitviel. De schade bleek beperkt tot het verliezen van hun nummerplaat (bleek later; op de fotoreeks die Marieke van deze crossing maakte, is te zien dat ze met nummerplaat de rivier ingaan en zonder eruit komen!). Aan het eind van de middag reden we het park uit en zouden nog zo'n twee uur terug moeten rijden, zo zouden we mooi voor donker terug op de camping zijn. We lieten ons nog even adviseren over de beste route. Dat hadden we beter niet kunnen doen en zelf even goed op de kaart kijken. We raakten wat aan het dwalen dus startte de GPS kaart op op de computer. Maar de weg waar we al een tijd opzaten, bleek hier niet op te staan. Inmiddels waren we ook het volgende park ingereden, Chobe, en troffen bordjes dat we een permit moesten hebben. We gingen wel in de goede richting dus toch maar verder. Uiteindelijk kwamen we bij een rivier met een brug die niet klaar was..... In het wegenbouwers kampje troffen we nog 1 man, de rest had al Kerstvakantie. Deze Botswaan sprak niet zo goed Engels en kon ons niet goed uitleggen hoe we moesten rijden maar hij kon het wel laten zien. Een kwartier lang kronkelde we over een paadje door de bush en kwamen hier enorm veel olifanten tegen. Die vonden het niet zo grappig dat wij daar reden, de Botswaan voorin onze auto wel; die bleef maar hard lachen. We begrepen van hem dat er wel een plek was om de rivier over te gaan maar die was te diep voor onze auto's, dus hij wees ons naar het dichtstbijzijnde bruggetje. Dit hadden we zelf nooit te nimmer niet gevonden..... Vervolgens brachten we hem aan de overkant van de rivier terug naar de brug die nog niet af was maar waar hij wel overheen kon, terug naar zijn kampje. En moesten toen nog zo'n 100 km door de schemer en vervolgens het donker terug naar onze camping. Een mooi avontuur, vooral omdat we ook in de schemer nog hele groepen olifanten tegenkwamen. Hiermee is de keus voor de komende dagen ook gemaakt; we gaan niet meer Noordelijker naar Chobe, het park dat bekend staat om de grote getallen olifanten. Hier zijn we immers stiekem al geweest en zoveel olifanten als we gistermiddag gezien hebben, hadden we in de afgelopen weken bij elkaar nog niet gezien, brav'olifant! Na een Kerstbarbecue vanavond, zakken we morgen af in Zuidelijke richting. Over enkele dagen hopen we dan bij Wanda en Pieter op de stoep te staan om via Zuid Afrika in het nieuwe jaar Mozambique (waar het ook warm en vochtig schijnt te zijn) in te gaan.

KERESEMOSE E NTLE

&

MASEGO LE MATIHOGONOLO A NGWAGA O MOSHA