Aan een zwembadje bij een lodge, met een grote eland die 10 meter verderop een boompje staat kaal te eten, schrijven we dit vijfde reisverslag. Maar het is niet alleen maar rozengeur en maneschijn; we zitten hier omdat Rob door rugpijn geveld is. Wat begon met wat pijn in zijn onderrug, werd eergisteren zo erg dat hij niets meer kon. Dus moest Marieke de auto plus caravan besturen; op weg naar wat bewoonder gebied waar we een dokter konden opzoeken. Zij presteerde het om binnen een half uur een ezel aan te rijden dus daarna is Rob toch maar weer achter het stuur gegaan. En zo zitten we nog steeds in Namibië en ziet het ernaar uit dat dat nog wel even zo is......

Nu komt er overigens ook een grote baboon aap aangelopen. Dat maakt Afrika echt super; op de ene camping lopen de olifanten voor onze caravan langs, op de volgende zitten apen, daarna staan we aan een rivier met krokodillen en zo krijgt toch iedere camping weer een plusje van Saba want er is altijd wel wat bijzonders!

Een kleine twee weken geleden arriveerden we met de kapotte remcilinder op de heuvel bij de Weavers Rock lodge, 30 km. onder de plaats Otjiwarongo. Daar hebben we, gedwongen door het wachten op het revisiesetje van de remcilinder, enkele erg ontspannen dagen gehad. Omdat het onderdeel uiteindelijk uit Zuid Afrika moest komen, duurde dat 3 dagen. De kinderen vonden het zalig; 3 dagen bij het zwembadje, vaak spelend met de 3 zoontjes van de eigenaren van de lodge. In de schaduw deed Saba het nodige schoolwerk, lazen wij een boek terwijl Birge leerde met snorkel en duikbril te zwemmen. We beklommen de nabijgelegen berg, lieten onze was doen in Otjiwarongo (waardoor Rob nu een korte broek armer is) en terwijl de rest van de familie de plaatselijke krokodillenfarm bezocht, had Marieke even tijd om wat e-mails te sturen. En 's avonds ging de barbecue aan en maakte Saba haar specialiteit; gevulde eieren. Waarom zijn we daarna eigenlijk weer verder gaan reizen?

Op dit mooi gelegen campinkje ontmoetten we het Duitse stel Herbert en Christine die met hun Landrover in 9½ week van Duitsland, via de westkust van Afrika, naar Namibië waren gereden en nu nog een maand hadden om uit te puffen. Ze waren helemaal vol van hun avontuur; kort na de ontmoeting zat Rob al de filmpjes te kijken van de meest spectaculaire stukken. Terwijl Christine zich na de afgelegde 18.000 kilometer verheugde op comfort en vakantie, liep Herbert meteen warm toen wij vertelden dat wij richting Kaokoland wilden gaan. Helemaal toen de lodge eigenaar bevestigde dat hun geplande route zeer saai was en Kaololand daarentegen een must go! Dus besloten we, als onze auto weer gerepareerd was, om samen die kant op te gaan. Omdat dit nogal onherbergzaam gebied is, alleen 4 wheel drive wegen, nauwelijks dorpen en voorzieningen etc. wordt overal geadviseerd om niet onvoorbereid dit gebied in te gaan en met twee voertuigen en satelliet telefoon. En dat kwam mooi uit; want die had Herbert (en wij niet....).

Op vrijdagochtend was het revisiesetje inderdaad gearriveerd maar wat bleek? Je raadt het al; het lag toch niet aan de remcilinder.... Dat we drie dagen hadden gewacht op een onderdeel dat we niet nodig bleken te hebben, accepteerden we. Dat ze ons dit onderdeel in rekening wilden brengen echter niet.

Op zaterdagochtend namen we afscheid van het gezin van de lodge en sloegen in Otjiwarongo veel voorraad in. Vervolgens was het een lange dag rijden, terug richting Kamanjab waar we begin die week vandaan waren gekomen, en daarna naar Warmquelle. Hier hadden we met Herbert en Christine afgesproken, op een campinkje dat volgens de reisgids een van de meest 'scenic spots' in Namibië moest zijn. Het was 5 december dus deze dag mochten Saba en Birge allebei de cd's van 'Winky en het paard van Sinterklaas' op de IPOD beluisteren. Natuurlijk zou Sinterklaas niet in Namibië cadeautjes kunnen brengen maar van oma hebben zij gehoord dat hun verlanglijstjes, die ze thuis op de houtkachel hebben achtergelaten, weg zijn dus wie weet wacht er straks iets op hen. En 's avonds hebben we toch Sinterklaasliedjes gezongen voor de caravan en kregen ze allebei een klein cadeautje van ons.

Vanaf Kamanjab hadden we inderdaad wel het idee dat we 'the middle of nowhere' inreden. Palmwag was niet meer dan een benzinepompje, het laatste benzinepompje dus nog maar even bijvullen. Het was inmiddels al eind van de middag maar we schatten in dat we voor donker in Warmquelle konden arriveren. Een prachtige tocht waarop we al snel giraffes en even later ook olifanten zagen! En zoals Birge het zegt: 'We waren niet eens in het Etosha park!' Het laatste stuk naar het campinkje was erg slecht, maar dat wisten we. Lang leve Willie en dat hij een off the road caravan is. Rijdend door dit dorpje, een aantal hutten in het stof, realiseer je je hoe wezenlijk de plek is waar je geboren wordt. Je zou maar in Warmquelle geboren worden....Toen wij om half 8 het rotspad naar beneden afhobbelden waar Herbert en Christine al lang en breed stonden, kon Willie ook nog wel de rotsblokken in het riviertje over om bij de mooie kampeerplekken te komen. Het was al laat toen we gegeten, gewassen, gezongen en het cadeautje uitgepakt hadden en ondertussen werden we enorm belaagd door honderden torretjes. De volgende ochtend tankte Birge bij en sliep zij tot een uur of 10 uit! Saba was toen al met Rob wezen zwemmen in de 'natural pool' bij het watervalletje. Eind van de ochtend vertrokken we richting Purros. Met deze 100 kilometer onverharde weg waren we de hele middag zoet. Op dit soort paden stoppen we onderweg altijd om een keer te inspecteren hoe de vlag er bij hangt; bijna altijd kunnen we dan ter plekke aan damage control gaan doen maar totnogtoe is het altijd overkoombaar. Meestal zijn er kastjes open gegaan, onderdelen los getrild of iets van de inboedel kapot gegaan. Nu bleek, in de brandende hitte, dat de reserve jerrycan achterop Willie lekte dus die wilden we leeg gooien in de tank. Maar we konden de sleutelbos nergens vinden..... Onder dit soort omstandigheden moet je daar niet te lang naar moeten zoeken; is niet goed voor je humeur!

De Landrover had weer van ons gewonnen en stond al op de Purros community campsite, waar de olifanten vaak over het terrein lopen dus waar je 's avonds in de buurt van je kampje moet blijven. Na een lekkere barbecue, natuurlijk met gevulde eieren, gingen we onder de douche. We hadden al heel wat mooie constructies gezien maar deze was werkelijk prachtig; een douchekop opgehangen in een grote boom, met een slang naar een watertank waaronder een vuurtje was aangemaakt. Op die manier douchen we vaker, soms ook is er een omgekeerde emmer die je gevuld omhoog moet takelen. Erg luxe om op dit soort plekken, zonder elektriciteit, toch warm te kunnen douchen. Vanwege de muggen speelden we in de caravan nog een spelletje Koehandel, waarin Marieke toch echt het meest bedreven is.

De volgende ochtend stonden we vroeg op want om half 8 stond onze lokale gids klaar om met ons leeuwen te gaan zoeken. We lieten Willie op de camping staan. In Purros liet hij ons eerst de school en het huis van het hoofd van het dorp zien, daarna reden we zo'n 25 kilometer door de prachtige rivierbedding. De week hiervoor had hier een Zwitser meerdere dagen vastgezeten met een kapotte auto, met regelmatig in zijn zicht enkele leeuwen. Daarvoor zijn de lokale mensen erg bang, voor olifanten wat minder. Verse leeuwensporen vonden we wel maar de leeuwen helaas niet. Achteraf bleek dat er een leeuw moest zitten precies op de plek waar wij, met toestemming van gids Robbin, foto's gingen maken van de Purros gate.... Ook lang niet al onze vragen kon Robbin beantwoorden, want hij had de cursus nog niet gedaan, maar het was leuk om van hem meer over de omgeving, de mensen en de omstandigheden te horen. Zo wordt in Purros geen fruit of groente gegeten; te ver van de bewoonde wereld om het te halen en niet zelf te telen omdat de olifanten alles opeten. En zo vertelde hij over de Himba gebruiken alhoewel hij, ook al was hij zelf Himba, niet zo goed uit kon leggen waarom zij eigenlijk hun vier voortanden eruit halen. Misschien krijgt hij dat straks nog op de cursus. Aan het eind van de vallei, ver afgelegen, was in het jaar ervoor een lodge gebouwd; 7 huisjes boven op een berg. We bezochten daar Robbin zijn broer, die de boel daar in de gaten hield. Omdat de vergunning namelijk niet rond was, kon de lodge nog niet open. Een zeer desolate plek waar toeristen per vliegtuigje worden ingevlogen. Op de terugweg zagen we twee olifanten in de bosjes dus Robbin kon opgelucht adem halen dat hij ons in ieder geval iets had kunnen laten zien. We waren die week zijn enige klanten.

Buiten Purros was een Himba dorpje waar bezoekers welkom waren. In dit gedeelte van Namibië leeft nog dit zeer fotogenieke volk, dat ver weg blijft van Westerse gebruiken. De tijd staat al heel lang stil, het enige 'moderne' wat je aantreft zijn grote bergen lege bierflessen.... Geprobeerd wordt dit volk te beschermen voor toeristen. Het is niet de bedoeling dat je zelf op onderzoek uitgaat, op verschillende plekken kan je met een gids een bezoek brengen aan een Himba kraal. Rob vindt het wat op een openlucht museum lijken maar op deze manier kan je, tegen betaling, kennis maken met de Himba's, wat over hun gebruiken leren en mag je foto's van hun maken. Het is intrigerend en triest tegelijk wat wij, in het Westen opgegroeid, daar aantreffen. In wat schaduw van hun kleine hutjes, van zand en uitwerpselen van vee gemaakt, zitten zij in het stof. De prachtige vrouwen, de mannen zie je veel minder, zijn enkele uren per dag met hun uiterlijk bezig. Van het gruis van een rode steen, kruiden en vet maken zij een smeersel waar zij zich twee keer per dag mee insmeren, dit tegen de zon en insecten. Ze dragen grote sieraden en hebben prachtige haardrachten. De kindjes hebben bolle buikjes, vaak navelbreukjes en rood doorlopen oogjes. En het zijn er veel; terwijl de vrouwen die je aantreft in zo'n kraal op twee handen te tellen zijn, lopen er wel heeeel veel kleine kindjes rond.

De volgende dag reden we achter elkaar aan de mooiste tocht die we ons kunnen bedenken. We hadden nu gezien dat de droge rivierbedding best begaanbaar was, volgens ons (lees Rob) ook wel voor Willie. We toeterden naar Robbin zijn broer boven op de berg en verlieten daar de rivierbedding om zo'n 80 kilometer op GPS over de Ganias vlakte naar de volgende rivierbedding over te steken. Via deze droge Hoanib rivier konden we terugrijden naar een dorpje; Sesfontein. Dit laatste stuk was spectaculair; we reden van de ene giraffe, via groepen gemsbok, naar de volgende olifanten familie! We koppelden Willie af om dichter bij de olifanten te komen. Dat Herbert uit de auto stapte om een foto te maken van zijn Landrover met olifant vond ‘ie niet leuk. Herbert wist niet hoe snel hij weer in de auto moest komen. De volgende olifantenclan filmden we met op de IPOD een liedje van Nijntje: 'Oh oh oh olifant. Mag ik eens even op je rug? Oh oh oh olifant, ja ja zo'n beest zegt weinig terug. Oh oh oh olifant, oh vader help me alsjeblieft. Oh oh oh olifant; wat is hij groot, wat is hij lief'. Dit is inmiddels één van de favorieten, samen met 'Schatje, mag ik je foto. Heb je een foto voor mij? Schatje, mag ik je foto? En doe er ook je nummer bij'.

Op onze GPS kaart hadden we al gezien dat hier 'agressive elephants' waren. En ja hoor, terwijl de meeste dikhuiden op het heetst van de dag in de slaapstand stonden, vond er één het minder leuk dat onze karavaan voorbij kwam. De cameravrouw schrok er van. En heet was het, toen we zo'n 25 kilometer voor Sesfontein waren, was het 45 graden op onze thermometer. En stuitte we op twee Italiaanse toeristen die met hun gehuurde 4WD vastzaten in het zand. Ze bleken hier vanaf die ochtend vast te zitten, waren met een gids de rivierbedding ingegaan en hadden zichzelf hopeloos vastgereden. Geen equipment bij zich, en de gids was zijn telefoon vergeten.... De gids had besloten om terug te gaan lopen en de twee Italianen hadden erop gerekend die nacht te moeten wachten op hulp de volgende ochtend. Waren daarom erg blij om ons te zien! Met zijn lier trok Herbert hen er uiteindelijk uit. In de reddingsactie kwam ook Willie vast te zitten dus het avontuur was compleet. We realiseerden ons dat het hier echt niet verantwoord is om met één voertuig te rijden; zodra je een probleem hebt, heb je echt een probleem. Zo'n 20 kilometer verderop pikten we een zwaar uitgedroogde gids op; hij had in deze enorme hitte, inmiddels stond het klokje op 49....., zonder water...... besloten om terug te gaan lopen. Het laatste stuk kon deze spectaculaire dag niet meer verpesten; door enorme stofmassa's zochten we op GPS onze weg naar Sesfontein. Alles, echt alles, zat onder het stof. We zagen helemaal niets als we niet enkele minuten wachtten voordat Herbert ons was voorgegaan. Bij de lodge trakteerden de opgeluchte Italianen ons op vele biertjes terwijl Saba en Birge de warmte en het stof van zich afspoelden in het zwembadje.

De volgende ochtend namen we afscheid van Herbert en Christine; zij gingen nu toch echt naar het Zuiden afzakken. We konden hen niet overhalen met ons naar Opuwo en de Epupa watervallen in het Noorden te gaan, alhoewel Herbert volgens ons wel wilde.... Hiermee vervloog ook Rob zijn hoop op de, hier, fameuze 'Van Zyls pass'; een bergpas zo rotsig en steil dat je hem maar in één richting kan rijden. We horen hier velen over, maar troffen nog niemand die hem daadwerkelijk gereden heeft. Rob hoopte de eerste te zijn die met caravan de Van Zyls pas zou bedwingen, haha!

We hadden enkele erg goede en leuke dagen met Herbert en Christine doorgebracht en Saba en Birge zouden de 'lion' Herbert missen.

In Opuwo keken we onze ogen uit; in dit Afrikaanse dorp liepen allerlei verschillende volken door elkaar. Omdat hier weer een supermarkt was, vulden we onze voorraad aan. Terwijl het voor iedereen om ons heen de gewoonste zaak van de wereld is, vonden wij het echt hilarisch dat in de rij bij de kassa achter Rob een Himba vrouw, in vol ornaat en met blote borsten, met een mandje met daarin een fles Fanta en een kuipje boter stond! In Opuwo was een prachtige lodge met camping. Dit zijn voor ons de 'places to be'. Vanaf deze campinkjes mag je namelijk van het zwembad en de bar van de nabijgelegen lodge gebruik maken. Dit zijn de beste plaatsen om met Saba haar schoolwerk te doen. We hebben het idee dat we aardig op het schema van groep 4 liggen maar om het zeker te weten, hebben we de juf gevraagd of zij de Kerst tussenstand kan doorgeven. Het lukt niet om iedere dag schoolwerk te doen maar in een privé les van enkele uurtjes denken we een heel eind te komen.

Deze weg naar het Noorden was onlangs ge-upgrade dus samen rijden was niet nodig en we reden soepel naar de Epupa watervallen aan de Kunene rivier. Deze rivier vormt de grens met Angola. Alhoewel de watervallen niet al te spectaculair waren, stonden we op een prachtige plek; meteen aan de rivier. De hitte doet je hier enorm naar verlangen maar afkoelen in deze rivier is er niet bij; krokodillen territorium. En dat dat menens is, hoor je meteen; vorige maand was er een Duitse toerist door twee krokodillen gedood. Zijn slippers stonden aan de waterkant. De dames waren in de meerderheid en kozen ervoor om de volgende dag verder te trekken naar een plek aan de rivier waar een zwembadje was. Op weg daarnaar toe wilden we ergens stoppen om een kop koffie te zetten. We kwamen langs een klein schoolgebouwtje met daarbij een kleurig speeltuintje. Daar konden Saba en Birge mooi even spelen. Wat verderop bleek een Himba dorpje en binnen mum van tijd kwamen drie vrouwen, gevolgd door een grote stoet kinderen, naar ons toe. Een van hen sprak een paar woordjes Engels maar het was vooral handen en voeten werk. Ze schudden ons vriendelijk de hand. Als we wat betaalden, vonden ze het prima dat we een foto van hen maakten. Het leek ons wel een mooi plaatje; een paar van die prachtige Himba vrouwen voor onze caravan! Na die eerste foto moesten we er nog heel veel maken want na iedere gemaakte foto wilden ze zichzelf bewonderen en hadden dan enorm veel plezier. Inmiddels was ook een oude, tandloze man aan komen zetten met een groot mes. Hij lachte echter volop naar ons. Birge mocht een pak koekjes uitdelen aan de kindjes, sommige waren wat bang voor ons, en nadat we hen nog een brood hadden gegeven namen we hartelijk afscheid en werden uitgezwaaid door de hele club.

Op de plek aan de rivier met zwembadje werden we niet alleen voor krokodillen maar ook voor schorpioenen en de apen gewaarschuwd. Die laatste waren inmiddels zo brutaal dat we geen spullen buiten konden laten liggen. We ontmoetten hier een leuk Nederlands stel en Namibisch gezin. Met hun dochters konden Saba en Birge Uno spelen. Op het sundowner boottochtje zagen we maar liefst één baby krokodilletje en vooral veel vogeltjes.

Al enkele dagen had Rob last van zijn rug. Aanvankelijk dachten we dat het misschien zijn nieren waren en dat hij meer moest drinken. Het ging vervolgens een paar dagen beter maar de ochtend van vertrek van de Kunene rivier om oostwaarts, richting Botswana te gaan, schoot het in zijn rug toen hij de caravan aankoppelde. Het was al snel zo erg dat hij nog nauwelijks wat kon. We besloten daarom om niet de Noordelijke route te rijden maar richting asfalt en bewoonde wereld te gaan. Dit betekende dat we boven Etosha park langs richting Tsumeb gingen. Dit is het Ovamba gebied waar bijna de helft van de populatie van Namibië woont en waar de Swapo partij enorm veel aanhang heeft. Beide waren meteen zichtbaar; veel huisjes, dorpjes, mensen, auto's en vee langs en op de weg en overal vlaggen in de kleuren blauw-rood-groen. Marieke had nog niet eerder met de caravan gereden maar nam het stuur over omdat Rob het niet volhield. Die vertelde haar dat ze vooral moest oppassen voor slingeren; niet te gekke bewegingen maken met de caravan erachter. En tja, wat doe je dan als er twee ezels over de weg rennen, en vervolgens weer terug? Niet al te gekke bewegingen maken en één van de ezels vol tegen zijn billen raken. Het ezeltje liep daarna mank en de bumper was ingedeukt. Maar niet geslingerd.... Tsumeb haalden we die dag niet, dus de volgende ochtend reden we door om daar een dokter op te zoeken. De pijn was niet minder geworden; Rob kon nauwelijks nog overeind komen. Het bleek gelukkig niet al te ernstig; een compleet in de kramp geschoten spier. Met de juiste behandeling en rust moest het in een paar dagen stukken beter gaan. Er ging een injectie in om de spier te ontspannen, Rob kreeg een recept voor infectieremmers en een uurtje later kon hij al terecht bij de lokale fysiotherapeute, waar hij ook de twee dagen daarna moest terugkomen. Die middag ging het al beter. Dus we zochten weer een plekje waar we het een paar dagen uit zouden houden, lees waar ze een zwembadje hebben. We staan 10 kilometer buiten Tsumeb, op ja hoor, een campinkje bij een lodge. Rob zijn rug lijkt inderdaad snel te herstellen dus hopelijk kunnen we morgen verder. Op één of andere manier lukt het ons niet om Namibië te verlaten....

Inmiddels zijn we al op de helft van onze vier maanden. We wisten van te voren dat de tijd zou vliegen, en dat is ook zo! We zijn van plan om wat sneller door Botswana te trekken, om via de Okavango Delta, Moremi en Chobe richting Zambia en de Victoria watervallen te gaan. Het idee is in een week of twee, maar we moeten maar weer zien hoe het verloopt. De ervaring leert dat plannen niet zoveel zin heeft. Als eerst Rob zijn rug het reizen maar weer toelaat. Daarbij laten we ons niet afschrikken door overstekende ezeltjes en zal Marieke wat vaker gaan rijden zodat Rob zijn rug wat kan ontlasten.

We hebben inmiddels een kunstkerstboompje en wat versiering gekocht dus één dezer dagen zullen we Bokkie en Willie in de Kerstsfeer gaan hullen. Zijn al wel benieuwd hoe Kerst in Afrika eruit zal zien!