Enkele dagen voordat de Goedheiligman in Nederland zijn verjaardag viert, kijken wij vanuit onze kampeerplaats op een heuvel uit over een weidse vlakte met acaciabomen. Op een plek waar we helemaal niet gepland hadden te komen maar zo is dat sinds we vorige week zondag Swakopmund verlieten, gegaan. Onvoorziene gebeurtenissen horen erbij, soms ten goede, soms ook niet.

We zijn vier dagen in Swakopmund gebleven op de camping van een jong Duits stel. Zij hadden dit voorjaar de camping gekocht, wat opgeknapt en hopelijk gaan er snel meer gasten komen want nu konden ze hun enthousiasme alleen op ons kwijt; zo mochten we in hun quad rijden en van hun zelfgemaakte en gerookte worstjes smullen. We stonden er prima.

Eens per twee weken was er op vrijdag een excursie naar de nabijgelegen uraniummijn, net de vrijdag dat wij er waren. Omdat er nog maar 1 plekje in de bus was, gingen de dames op een andere excursie; naar de Medesa township van Swakopmund. Want alhoewel dit een zeer ontwikkeld, Duits, stadje is, ligt aan de overkant van het 'witte' centrum de 'zwarte' wijk. Dit zie je in alle plaatsen; een verdeling die uit de periode van apartheid stamt en waar het moeilijk van afkomen is. De meeste zwarten kunnen het zich niet veroorloven om naar een in onze ogen normale wijk te verhuizen. En ook de grote townships zijn weer verdeeld in twee gedeelten; 1 met cementen gebouwtjes, of in ieder geval ten dele van steen, en de ander met de van golfplaten, hout en plastic gemaakte krotten. Wanneer het je niet lukt om meer dan 1000 namibische dollars per maand te verdienen, zo'n 100 euro, kan je het je niet veroorloven om in het 'betere' gedeelte te wonen. Dit zijn de mensen die geen werk hebben, en dit gedeelte van de township ligt naast de grote vuilnisbelt. Ze hebben het zo verdeeld dat elke straat 1 dag van de week naar de vuilnisbelt mag om daar naar spullen te zoeken waar ze zelf nog wat aan hebben of die met enig opknappen nog wat opbrengen. Dit om een ieder de kans te geven wat bij elkaar te scharrelen. Wat een wereld van verschil met de wereld die wij kennen, of eigenlijk al de wereld aan de andere kant van de weg! Opvallend was ook dat van iedereen die we op ons tochtje met lokale gids ontmoette, 1 of meerdere familieleden al jong gestorven waren. En allen in een auto ongeluk. Ik vond dat wat apart, zoveel auto's zie je namelijk niet in de townships. Met wat aarzeling bevestigde de gids dat aids nog steeds een groot probleem is. Ik denk dat daar een deel van de auto ongelukken onder geschaard kunnen worden. Rob is later ook nog in deze township geweest; toen hij nergens in Swakopmund gas kon vinden om onze flessen te vullen, bood iemand bij de benzinepomp aan om met hem mee te gaan. En ja hoor, in de township lukte dit uiteindelijk wel. Ook al is het voor ons schrijnend om deze armoede te zien, het lijkt erop dat men niet ongelukkig is. Je komt vooral vriendelijke, vrolijke mensen tegen. Volgens de gids sterven er geen mensen meer van de honger en valt het met de criminaliteit wel mee; er is immers toch weinig van elkaar af te nemen.

Na een bezoek aan het museum, waar je je dan weer realiseert dat het toch wel een rare zaak is hoe de blanke Europeanen, hier de Duitsers, kwamen, zagen en overwonnen, was het aan de kinderen om te zeggen wat zij wilden doen. Na een zwemfestijn in een plaatselijk pierenbadje, wilden zij het liefst op een struisvogel rijden. Tja. De struisvogelfarm, wederom door Duitsers gerund, bleek niet lucratief. We konden nog wel enkele vogels van dichtbij aanschouwen maar dat hadden we onderweg al zat gedaan. Omdat de struisvogels weinig geld opleverden, waren deze mensen nu in de luchtballon business gegaan. Tweede keus van de kinderen was een ritje op een kameel. Deze dieren leven helemaal niet in dit gedeelte van Afrika maar naast onze camping zat, jawel hoor, een kamelenfarm. Saba en Birge vonden het prachtig en dus hadden ook wij een leuke middag.

We maakten een uitstapje naar het 30 km. verderop gelegen Walvisbaai. De plaatsnaam klinkt mooier dan de plaats zelf maar we maakten hier een prachtig 4x4 tochtje over het strand langs de lagune. Nadat we de grote zoutvlakten bestudeerd hadden en de kinderen uitgelegd hadden hoe zout wordt gemaakt, reden we langs duizenden flamingo's het zand op. Aan het eind van deze lagune, zo'n 10 km. verderop stond een vuurtoren bij 'Pelican point' waar we, het spoor van een voorganger volgend, soepel naartoe reden. De pelikanen waren in geen velden of wegen te bekennen maar wel vele groepen zeehonden die op het strand lagen! We waren enorm verrast; echt super om in je eigen auto over het strand te rijden langs de ene na de andere zeehondenkolonie.

Het woestijnlandschap rond Swakopmund heeft spectaculaire vormen en kleuren. Door de ochtendmist is er toch nog meer leven mogelijk dan op het eerste gezicht lijkt. Een bijzondere plant die volgens de informatie alleen in dit specifieke gebied groeit (wij zagen deze later ook nog in andere gebieden) is de Welwitschia. Een bijzonder exemplaar van deze levende fossiel van 1500 jaar hebben wij kunnen zien. Misschien nog wel unieker is dat op deze plant een rood kevertje leeft die (volgens de informatie) alleen hierop leeft. Wij hebben hem inderdaad nog niet elders gezien...

Nadat we de koude oceaan hier toch een keer uitgeprobeerd hadden, circa 15 graden een temperatuur waar we wel aan gewend zijn maar die niet uitnodigt tot een strandvakantie, vonden we het mooi geweest in Swakopmund. Op zondagochtend vulden we onze voorraad aan in de supermarkt en lieten toen de bewoonde wereld weer achter ons.

Langs de kust, het begin van de Skeleton coast reden we noordelijk. Ook al hadden we onverwacht vele zeehonden gezien, toch stopten we bij Cape Cross om een enorme zeehonden kolonie van dichtbij te aanschouwen. Zo'n honderdduizend (!) zeehonden hadden zich daar verzameld; we wisten niet wat we zagen, hoorden en vooral roken! In deze periode worden de kleintjes geboren; enerzijds een prachtig gezicht, anderzijds kon je overal zien dat het sterftecijfer hoog is. Survival of the fittest voor onze ogen; vele kleintjes lagen alleen terwijl hun moeder in de zee vissen aan het vangen was. Als moeders na enkele dagen terugkeert, en het kleintje inmiddels erg verzwakt is, moeten ze elkaar in deze enorme chaos door naar elkaar te roepen weer vinden. Het was overduidelijk dat dit vaak niet lukte; veel zoekende, huilende en dode kleintjes.

We hadden de keuze om de uitgestrekte, onbewoonde Skeleton kust te vervolgen of landinwaarts te gaan om bij de, veelal droge, rivierbeddingen woestijnolifanten te zoeken.

We kozen voor het tweede en via een rotsig pad, waar we op gegeven moment inderdaad de laptop opstartten om met de GPS coördinaten te kijken waar we precies zaten, vonden we een kampeerplaats gerund door lokale mensen. De mevrouw sprak niet goed Engels maar we begrepen dat er inderdaad olifanten in de rivierbedding zaten die gisteren in het kamp gekomen waren. Op ons plekje onder een grote boom aangekomen, werd ons gevoel van adventure nog eens vergroot door het bordje dat er hing; 'Beware of elephants and lions. Camping at own risk. Please do not feed wild animals'. Maar even teruggegaan naar de mevrouw die ons geruststelde; het was twee jaar geleden dat er leeuwen in het kamp waren en als de olifanten voorbij kwamen, moesten we gewoon in de auto of caravan gaan zitten. Met de auto reden we de rivierbedding in en het duurde niet lang of we vonden inderdaad een kudde van zo'n 10 olifanten in de bosjes. Fantastisch om deze kolossen in hun natuurlijke omgeving, op veilige afstand en vanuit onze veilige Bokkie, te observeren. Wel onhandig dat we door te harde banden nauwelijks vooruit kwamen toen we de olifanten moesten passeren op weg terug naar de camping. De desert elephant onderscheidt zich van de normale olifant doordat hij minder water nodig heeft, langere poten en grotere voeten heeft om door het zand te lopen en omdat zij zo afhankelijk zijn van het weinige voedsel dat er is in deze omgeving, laten zij dit voedsel heel. Waar andere olifanten bomen en struiken kapot trekken, laten deze olifanten ze heel zodat ze later er weer blaadjes van kunnen eten. Terug in het kamp hielden we in de gaten of we verdachte geluiden hoorden en ja hoor, we hadden net het eten op of we hoorden gekraak. Snel het eten opgeborgen en de caravan in. Daar keken we in het donker naar de voorbij sjokkende olifanten! Vervolgens niet zo rustig geslapen maar goed. De volgende dag bleven we op deze prachtige plek. 's Ochtends schoolwerk gedaan en wat lezen, 's middags toen het te heet werd, in onze airco Bokkie gestapt en de rivierbedding in. We maakten een prachtige tocht, tussen prachtige rotswanden door. Na zo'n 15 kilometer vonden we de olifanten weer en de rest van de middag keken we hoe ze een gat in de droge rivierbedding maakten en daar water uit wisten te halen.

Het pad waarover we gekomen waren, vervolgde zich zo'n 75 kilometer om dan bij Twijfelfontein te komen. Over een normale onverharde weg was enorm omrijden dus we besloten dat Willie niet voor niets een off the road caravan was. Stapvoets gingen we op pad, en bleven we op pad. Spectaculair om door zo'n ruig en prachtig terrein met je eigen karavaan te rijden maar eerlijk gezegd had na een uur of twee alleen Rob er nog veel plezier in. En toen hadden we zo'n 25 km. afgelegd.... In het losse zand moesten we zelfs wat lucht uit de banden laten om de boel weer in beweging te krijgen. We waren de hele dag zoet, alhoewel de kinderen steeds minder zoet werden maar dat konden we ze niet echt kwalijk nemen.

Pas eind van de middag kwamen we in de buurt van Twijfelfontein en stopten bij de 'Organ pipes' rotsen. Daar geschiedde binnen no time het onvoorziene kwaad; Saba en Birge klommen op deze rotsen en de altijd voorzichtige Saba pakte zich vast aan een steen die los bleek te zitten. Rob was al teruggelopen richting auto, Marieke zag Saba op deze scherpe rotsen naar beneden vallen. Een beeld dat ze in de dagen daarna moeilijk kwijtraakte. Hoe ze het presteert, weten we niet maar dit is het vierde gat dat Saba in haar hoofd valt. Grote schrik want een groot, diep gat midden op haar voorhoofd, veel bloed en we zaten niet bepaald in de bewoonde wereld. Er waren vier andere toeristen die te hulp schoten. Terwijl wij in de caravan Saba geruststelden en de wond verzorgden, kwamen zij terug met het bericht dat er even verderop een lodge was waar een verpleegster was. In alle commotie vloog de deur van de caravan er ook nog uit want het waaide enorm. Terwijl zij achter ons aanreden om te kijken of er niets uit de caravan viel, reden wij in rap tempo naar de lodge. De verpleegster had volgens ons alleen een EHBO cursus gevolgd. In ieder geval kon zij niet veel doen; ze had het idee dat we de wond goed bij elkaar geplakt hadden met de hechtpleisters, zij kon niet hechten dus we moesten naar een arts. Het dichtstbijzijnde ziekenhuisje was echter 250 kilometer verderop. We koppelden de caravan af, pompten de banden van de auto weer op, pakten snel wat eten, drinken en spullen om te overnachten en gingen op weg naar Outjo. In het lokale ziekenhuisje werden we geconfronteerd met waar je vooraf wel wat bang voor bent; niks efficiency, hygiëne of kordate medici. Sterker nog; ze konden de dienstdoende arts niet bereiken en de arts die ze wel konden bereiken had geen dienst dus wilde niet komen. Dus er zat niets anders op dan te wachten tot ze hem wel konden bereiken... Maar zo gaat het in onze Westerse cultuur weer niet dus we vroegen waar deze dokter precies woonde en reden naar zijn huis. Hij bleek gewoon thuis, met zijn mobiel in zijn borstzakje. Achteraf bekenden we aan elkaar dat we opgelucht waren dat het een blanke dokter bleek te zijn, sterker nog; hij bleek Nederlandse voorouders te hebben. Terug naar het ziekenhuisje. Dokter Burger schatte in dat hij 5 hechtingen nodig had voor Saba haar 'kopwond'. Wij vroegen of het niet geplakt kon worden. Dat kon op zich wel, maar hij had daar niet de lijm voor. Gelukkig had oma Git voor vertrek nog het advies gegeven om onze EHBO kit aan te vullen met hechtlijm. Na een lesje wondverzorging en preventieve antibiotica mocht het toch gaan infecteren, verlieten we laat op de avond het ziekenhuisje. Zo laat dat we geen hotel meer konden vinden. Dat kon er ook nog wel bij. Uiteindelijk sliepen we met zijn vieren in een wat aftandse, warme drie persoonskamer bij een B & B.

We maakten een plan voor de komende dagen; pas op de plaats en voorzorgsmaatregelen om infectie te voorkomen. We sliepen twee nachten in een goed hotel en lieten Bokkie en Willie helemaal schoonmaken, lees ontstoffen. En daarvoor moesten we Willie natuurlijk eerst uit Twijfelfontein ophalen en de deur repareren. Saba had gelukkig niet veel last van haar val; de eerste ochtend moest ze overgeven en zag witjes maar daarna knapte ze op, ze kreeg weer praatjes, heeft geen hoofdpijn gehad en de wond is gelukkig niet gaan infecteren. Vervelend was alleen dat ze vooralsnog niet met haar hoofd in het water mocht, dus niet zwemmen. En natuurlijk dat ze straks een grote streep op haar voorhoofd heeft.

Na een paar dagen pakten we de draad weer op en reden naar Etosha; Namibië's bekendste nationale park. Dit park is ongeveer zo groot als Nederland en alle grote dieren, op het nijlpaard en de buffel na, leven daar. Drie dagen maakten we 'game drives' op zoek naar de Big Five. Het is niet gelukt om ze alle vijf te zien dus we moeten nog even in Afrika blijven! Er zijn drie campings in het park, waar een hek voor de wilde dieren omheen staat dat 's avonds dicht gaat. Je kan dan nog wel bij een verlichte waterplaats, liefst met een koud biertje, wachten op wat gaat komen.

Op veel plaatsen, ook bij de waterplaats, staat in Namibië een bordje met de tekst 'enter at own risk'. Nadat wij de kinderen hadden uitgelegd wat dit betekent vroeg Birge ons of 'iemand al eens zijn eigen risico had genomen en of die toen door een dier gepakt was?'

Eén van de avonden was het geluk met ons; uren lang speelde zich op enkele meters voor ons een National Geographic documentaire af waarin eerst twee neushoorns probeerden een olifant de baas te zijn, dit lukte ze niet, en vervolgens vier mannetjes olifanten nogal opgewonden raakten van de vijfde olifant; een mank lopend vrouwtje. Omdat het zo laat was geworden, wilden we de volgende ochtend de kinderen niet wakker maken om weer op game drive te gaan (overdag zie je nauwelijks grote dieren dus je moet het van de vroege ochtenden en avonden hebben). Rob ging wel en werd beloond met een leeuw, en een zebra met een stuk gereten bil. Op de warme uren van de dag keerden we terug naar de camping, waar een zwembad was (waar Saba met haar hoofd hoog boven water ook wat verkoeling vond) en waar we 's middags barbecueden zodat we 's avonds weer op pad konden. Mooi waren ook de drinkende giraffes en het drinkende zebrapad (5 zebra's op een rij). Maar het is ook veel in de auto zitten (je mag er niet uit) en wachten. Door het hek om het gebied heen en de aangelegde waterplaatsen hadden we toch wat het idee dat we door een grote dierentuin reden.

Via een cheeta farm gingen we richting Kaokoland, in de noord-oostelijke punt van Namibië. De cheeta's, maar ook bijvoorbeeld de zwarte neushoorns, lopen terug in aantal en worden door verschillende initiatieven beschermd. Deze cheeta farm was er 1 van. We wisten niet helemaal precies wat er ging gebeuren toen we achter in het 'bakkie' met een soort Crocodile Dundee meegingen. Birge sliep die nacht zo slecht dat ze bij ons in bed mocht; vanuit het bakkie had ze namelijk gezien hoe twee, weliswaar dode, geiten in hun geheel aan 15 hongerige cheeta's gevoerd werden.

We ontmoetten hier ook Michael met zijn Duitse ouders. Zijn 4x4 truck hadden we vanaf Aus al verschillende keren gezien; het soort truck waar Rob erg warm voor loopt! We hadden een erg gezellige avond met hen en Marieke bleek beter Duits te spreken dan we wisten. Michael was begin dit jaar met zijn vrouw en drie kinderen van Engeland in een half jaar naar Namibië gereden. Toen moesten de kinderen weer naar school, hadden zij de truck ergens gestald en waren terug naar huis gevlogen. Nu was hij een maand terug om met zijn ouders door Namibië te trekken. Om vervolgens de truck weer te stallen zodat het gezin in de nabije toekomst, even wachten op een nieuwe leerplichtambtenaar...., via de oostkant van Afrika terug kan naar Engeland.

In deze afgelopen weken is inmiddels zo'n beetje alles kapot gegaan wat kapot kan gaan; goedkoop is duurkoop geldt dus vooral in Afrika. Bij de eerste keer aardappels tot puree stampen, brak de stamper, de schone was ligt in het stof omdat de wasknijpers uit elkaar vallen als je ernaar kijkt, het speakertje van de IPOD is niet meer (wel lekker rustig in de auto....) en minder leuk was dat de glazen koffiezetter uit elkaar spatte toen we er heet water in goten. Maar ook aan Willie is iedere dag wel wat te repareren. Meest arbeidsintensief is om de koelkast koel te houden, allerlei accu mysteries dienen zich aan. En alhoewel Bokkie zich prima hield, twee lekke banden totnogtoe door spijkers, zag Rob twee dagen geleden dat de remcilinder lekte. Bij de plaatselijke garage bleek dit niet gerepareerd maar vervangen te moeten worden, een onderdeel dat ze niet hadden. Dus werden we doorverwezen naar de dichtstbijzijnde Toyota garage, dichtstbijzijnd is 220 kilometer verderop en precies in de tegengestelde richting dan wij gingen..... Alvast gebeld en ja hoor; ze hadden het onderdeel. Gistermiddag daar aangekomen bleken ze het onderdeel toch niet te hebben. Maar het kon overnacht uit Windhoek komen zodat het vanochtend vervangen kon worden. Zo arriveerden we gisteren eind van de middag op een prachtige plek, 35 km. buiten Otjiwarongo, op weg naar het Waterberg plateau. En vertrok Rob vanmorgen naar de garage terwijl wij bij het zwembadje in de schaduw schoolwerk deden (en in de Sinterklaas spelboeken kleurden zal ik er eerlijk bij zeggen). Onverrichter zake kwam Rob enkele uren later terug; het onderdeel was er niet. Bleek ook niet in Windhoek op voorraad dus moet uit Zuid Afrika komen..... De komende dagen zitten we dus hier. Een geluk bij een ongeluk is dat er vervelendere plekken zijn om op een auto onderdeel te moeten wachten.

Na 6 weken is het reizen meer een way of live dan een vakantiegevoel geworden. We raken goed op elkaar ingespeeld en alhoewel we soms met wat weemoed terugdenken aan de reis die we ooit met zijn tweeën maakten, weegt het reizen met onze twee kinderen zeker op tegen niet altijd ons eigen plan kunnen trekken en wat minder rust aan ons hoofd! Het is intensiever; onderweg kan je wat minder in stilte uit het raam staren omdat er allerlei spelletjes gespeeld moeten worden. Het elkaar vragen stellen en dan niet met ja of nee mogen antwoorden, is momenteel favoriet en blijft bij Saba en Birge tot grote hilariteit, maar ook frustratie, leiden. Inmiddels is Willie door de kinderen omgedoopt tot een restaurantje en een museum. Hebben wij weer even rust...

We prijzen ons rijk. Terwijl uit Nederland de vele berichten komen over (Mexicaanse) griep en donkere dagen, leven wij in onze blote bast buiten en voelen ons schuldig dat de hele familie Wisselink in de weer is met ons blad blazen! Door de onvoorziene gebeurtenissen zullen we veel langer in Namibië zijn dan we gedacht hadden. Maar dat maakt ons niet zoveel uit; het gaat niet zozeer om (de lengte van) de route die we afleggen. Vandaag grapten we al tegen elkaar dat we zo meteen weer terug naar Zuid Afrika kunnen. Want we willen straks zeker, met gerepareerde remmen, terug richting Kaokoland. Dit moet namelijk nog het meest onaangetaste Afrika in het Zuiden zijn; geen verharde wegen, nauwelijks voorzieningen, 'echte' wilde dieren en de in oranje klei gesmeerde Himba's in hun bijenkorf hutten. Maar zo ver is het nog niet; alhoewel de garage er van uit gaat dat het onderdeel er vrijdag is, gaan wij er van uit dat we Sinterklaas op deze plek vieren. De pakjesavond zit er natuurlijk niet in dit jaar want Namibië is veel te ver voor Sinterklaas en zijn Pietermannen. Saba en Birge hebben thuis bij de houtkachel hun verlanglijstje achter gelaten en hopen dat Sint in hun afwezigheid niet aan de Sarinkdijk 1 voorbij is gegaan!