Vandaag viert Rob zijn vader zijn 75ste verjaardag!

En zijn wij in de bewoonde wereld aangekomen na twee weken door het nauwelijks bevolkte zuiden van Namibië te hebben getrokken. Gisteren zijn we, na een dag hobbelen over 'wasbord' wegen, aangekomen in Swakupmond. Dit ligt aan de kust, halverwege Namibië. So far so good; Namibië is indrukwekkend, wij vieren gezond en wel en Bokkie en Willie brengen ons totnogtoe overal waar we willen. Willie heeft het soms wel wat zwaar, voor ons de bevestiging dat een normale caravan inderdaad niet zo'n goed idee was.

De afgelopen weken zijn we in weinig dorpen geweest; de meeste plaatsen die op de kaart staan, blijken een kruispunt van twee gravelwegen te zijn, met een benzinepomp, een shopje en een hotel waar je ook kan kamperen. Dat is wel even wennen, zo vragen Saba en Birge wat er voor leuks is te doen op de camping (zij denken dan aan een speeltuintje, een zwembad, of anders in ieder geval andere kinderen) en ook hebben we van de week een flink stuk omgereden omdat we geen geld meer hadden en er in geen velden of wegen aan was te komen. Uiteindelijk euro's gewisseld op zo'n knooppunt van twee wegen. Maar dit went snel; na twee weken op bush campings was gister het eerste wat Birge op een zwaar geciviliseerde camping constateerde dat de wc zo goed doorspoelde! Tja, daar kan je dan weer heel blij mee zijn.

Maar we hebben wat in te halen na twee weken dus laten we bij het begin beginnen......

Op donderdag vertrokken we uit Kommetjie, na twee prima weken waren we er ook aan toe om daadwerkelijk aan het reizen te beginnen. Die eerste avond was wel wat onwennig; na alle ruimte en comfort van het huis in Kommetjie, speelde ons leven zich nu af op de circa 6 vierkante meter die Willie heet. Eigenlijk moet je die ervaringen van de allereerste avond natuurlijk filmen maar dat hebben we lekker niet gedaan. En inmiddels zijn we ervaren kampeerders en staat ons kampement in no time. Dit o.a. dankzij de hulp van Saba; vandaag zei ze nog dat het leukste van het kamperen de keuken uitrollen en inrichten is; dit is haar taak.

Die dag van vertrek haalden we in het shopje van Shaida de nieuw beklede kussens op. Dat ze de deadline niet gehaald had, konden we haar gemakkelijk vergeven want dit is Afrika en de kussens zagen er weer picobello uit. Na nog wat laatste boodschapjes verlieten we de Kaapstad omgeving dan echt en gingen richting Noorden. Die eerste avond wilden we in de Ceder bergen overnachten, daarvoor moesten we wel meteen offroad. Dit bleek de perfecte eerste overnachting; over een onverhard pad hobbelden we zo'n 30 km een rivierbedding in waar twee Duitse biologen een organische boerderij met camping en wat huisjes hadden. Een prachtige plek met voor onze caravandeur een natuurlijk zwembadje afgezet in de rivier. Met daarin twee kinderkanootjes dus deze eerste camping kreeg van Saba twee plusjes (achter in de auto houdt zij allerlei lijstjes bij; welke dieren ze onderweg ziet, hoeveel vrouwen met baby's op hun rug, hoeveel gekke vogelnesten in de bomen en ook op welke campings we hebben gestaan).

De caravan is een uiterst efficiënt ingericht huisje. Nadat je het dak zo'n 30 cm. verhoogt, rol je de keuken uit naar buiten, compleet met aanrecht inclusief afwasbak en afdruiprek. Op de plek waar tijdens het rijden dit keukentje en de koelkist zich bevinden, kan je een plank uitklappen en daarop slapen Saba en Birge. Voor de optimale privacy in de rest van de caravan heeft Shaida ook nog een gordijntje gemaakt dat we voor dit bed hangen. Een klein maar fijn slaapkamertje, de dames slapen er prima. Alhoewel we Saba wel vaak horen praten in haar slaap, zal ook wel met de Lariam te maken hebben (malariatabletten die we sinds twee weken slikken, als voorbereiding op het Noorden van Namibië waar we in malariagebied gaan komen).

De rest van de caravan bestaat uit twee bankjes en met een plank daartussen maken we daar 's avonds de master bedroom van. En dan zijn er nog een paar kastjes. Daarin is meer dan genoeg ruimte voor onze spullen, ook omdat we natuurlijk achter in de auto ruimte hebben. De kastjes in de caravan blijken niet erg stof proof en ook is het iedere keer weer een verrassing wat er nou weer open of kapot gerammeld is; de ene keer ligt het vloertje vol met zout, de volgende met schoonmaakmiddel. Dat stof is voor drie van ons geen probleem, Marieke probeert het te weren maar dit is een niet te winnen strijd. Willie kan niet altijd even goed tegen het gerammel; mening deurtje is al naar beneden gekomen en ook ging onder het hobbelen op een gegeven moment het dak omhoog. Bokkie kan prima tegen het gerammel; totnogtoe hadden we 1 lekke band. Deze wist Rob snel zelf te plakken.

Terug naar het Cedergebergte; dit is de enige plek op de wereld waar Rooibos thee wordt geteeld (!) dus we brachten een bezoekje aan de lokale fabriek en drinken sindsdien iedere ochtend Rooibos thee.

In Keetmanshoop was helemaal niets te doen op zaterdagavond. Dus speelden we Koehandel en wist Birge voor de eerste keer te winnen! Dit werd met grote letters op het schoolbordje geschreven dat we in de caravan hebben opgehangen. Zo ook dat pappa nog nooit heeft gewonnen en dat mamma heeft beloofd om op zondagochtend pannenkoeken te bakken. Dat schiet nog niet zo op; de eerste keer bleken we maïsmeel te hebben, de tweede keer aardbeien soja melk (Rob kan niet tegen gewone melk).

Op zondag gingen we de grens met Namibië over. Ondanks dat we de verzekeringspapieren van de auto nog steeds niet rond hadden, ging dit soepel. De verzekeringsdame bleef Rob achtervolgen met belangrijke vragen; we werden er helemaal gek van. Als klap op de vuurpijl stond ze op een gegeven moment nog op de voicemail; of we haar terug konden bellen want ze had toch nog wat informatie nodig (nadat we al twee weken zo'n beetje dagelijks met haar communiceerden). Rob vanuit Namibië bellen en wat moest ze nog weten; 'What is your occupation?'

De overgang naar Namibië was enorm; we reden een enorme vlakte op! Namibië is enorm; enorm groot en enorm mooi! Namibië is veel desert, woestijn, maar nergens hetzelfde. De verschillen in landschap zijn enorm. De afstanden ook. Waar in Nederland om de 100 meter een km. paaltje staat, is dat in Namibië om de 10 kilometer. En dat op de verharde wegen. Op de gravelwegen, en dat zijn de meeste, staat nergens wat dan ook aangegeven. Alleen op een kruising van wegen. Gelukkig ontmoetten we een goed voorbereide Duitser die op zijn motor rondreist; van hem downloaden we zeer gedetailleerde GPS kaarten. Dus als we echt verdwalen, hoeven we alleen de laptop even op te starten.....

De eerste stop in Namibië waren de Ai-Ais hotsprings, aan de monding van de Fish River Canyon. Ook deze camping kreeg van Saba twee plusjes want er waren warme zwembaden; een hele grote buiten en diverse hotpools binnen. Dat was genieten geblazen; wel vijf keer per dag werd er gezwommen! We maakten een wandeling door de droge rivierbedding, Rob vond er Rozenquartz (steen) en we reden een middag naar diverse uitkijkpunten van deze enorme canyon. Een canyon waar je in deze tijd van het jaar niet mag/kan lopen.

In het zuiden van Namibië zie je overal erg aparte bomen; de quivertree of kokerboom. Zeer fotogeniek als je het aan Marieke vraagt dus de volgende stop was een Quivertree forest. Met uitzicht op deze aloë planten, want dat zijn het eigenlijk, kampeerden we en hadden onze eerste eigen braai. Bij deze camping mochten Saba en Birge de warthog (wratten varken?) voeren en aaien dus ook deze kreeg een plusje. Sinds we een kaartje verstuurden van zo'n warthog waarop stond 'Hakuna matata' noemt Birge deze lelijke varkentjes Hakuna matata's. De schorpioen die we inmiddels ook ergens troffen, die hadden we beiden nog nooit eerder gezien, noemt ze champioen. Nadat we die 's avonds zagen, mag er niet meer op blote voeten gelopen worden. En doen we in het schemer voor het slapen gaan ook geen verstoppertje meer in de bosjes! We hebben al zeer vreemde creaties gezien; een enorme wandelende tak, allerlei rare torretjes, een veel te grote spin en rode krekels. Dan is zo'n caravan zo gek nog niet; ik moet er niet aan denken wat er allemaal je tentje in kan kruipen!

Afgelopen vrijdag stonden we op een mooie camping, bij een lodge, buiten de plaats Aus. In het lokale informatie kantoortje zagen we dat er een school was met 180 leerlingen. De volgende ochtend reden we de wijk van hutjes en schuurtjes in om bij de 'Marmer Primary School' te gaan kijken. Daar werden we erg vriendelijk onthaald, eerst door het hoofd van de school en toen konden Saba en Birge (en wij) in diverse klassen kijken. Eén van de juffen liep met ons mee. Omdat in de lagere klassen Afrikaans wordt gesproken, daarna Engels, konden de kinderen enigszins met elkaar praten. Het was enorm leuk om te zien hoe de kindjes op Saba en Birge reageerden en andersom. Wat ons vooral opviel was dat de kinderen zeker een maat kleiner zijn dan in Nederland. Wij dachten in een kleuterklas te zijn, maar dit waren kinderen van Saba haar leeftijd. Glimmend keken ze ons aan, vol overgave zongen ze liedjes (nadat wij Berend Botje hadden gezongen) en verschillende kindjes voelden aan de haren van Saba en Birge (en wij vervolgens aan die mooie vlechtjes of de 'Stampertjes coup' van de kindjes daar). Saba en Birge werden helemaal platgedrukt toen ze wat Nederlandse schoolboeken en hun fotoboekjes van thuis lieten zien. Vooral dat het zo groen was en de foto's van een zwembad (in Aus is het grootste probleem dat er geen water is....) vonden ze heel interessant. Deze school zag er wel wat anders uit dan CBS Varssel, ook Saba en Birge hadden wel in de gaten dat er hier geen huishoek, leeshoek, bouwhoek etc. waren.

De volgende ochtend zijn we nog even teruggeweest in deze wijk. Het hoofd van de school had ons verteld dat er een feest op het schoolplein was, waar ook de nationale tv en radio bij aanwezig zou zijn. Het feest bleek ter ere van het feit dat Aus nu ook radio en televisie ontvangst had. We boften want ook wij werden geïnterviewd voor de nationale radio. Ook nu werden we erg vriendelijk benaderd, allerlei mensen kwamen een praatje met ons maken en konden het waarderen dat blanken hun wijk bezochten.

Vanuit Aus maakten we ook een daguitstapje naar de ghosttown Kolmanskoppe en vervolgens naar de kustplaats Luderitz. Nadat daar diamanten werden gevonden, ontstond in no time in het midden van de vlakte een Duits mijndorp; Kolmanskoppe. Prachtige gebouwen midden in het zand. Er waren foto's te zien dat de diamanten er letterlijk voor het oprapen lagen; mensen kropen over de vloer en bij gebrek aan ruimte stopten ze de diamanten in hun mond. Maar inmiddels was het dorp uitgestorven en door de woestijnwind waren de huizen al half overgenomen door het zand. Een vreemde sfeer.

Even verderop aan de kust ligt Luderitz, een havenstadje ook door de Duitsers gebouwd. De Duitse koloniale invloeden zijn nog op vele plekken zeer zichtbaar. Wij aten er zalige vis terwijl Saba en Birge in het lokale speeltuintje speelden. Zij vermaken zich meestal prima, ook al treffen we geen andere kinderen onderweg. Het toch wel veel in de auto zitten, vinden ze totnogtoe wel prima. Birge is blij als ze een slaapje mag doen, lees duimen, en Saba zit met de IPod op schoot. Dat is een succes; tijdenlang kunnen ze zitten te luisteren naar luister CD's en liedjes. Terwijl wij genieten van de meest indrukwekkende natuur, klinkt op de achterbank 'M'n opa, m'n opa, m'n opa, in heel Europa is er niemand zoals hij'. Tja. Op een gegeven moment hadden we het wel gehad met weer Kinderen voor Kinderen of de Smoezenkampioen, voorgelezen door de mevrouw van Boer zoekt Vrouw, dus nu staat de IPod op shuffle en is het steeds weer een verrassing of het Herbert Gronemeyer, Meatloaf, KidsMix of Alfred Judokus Kwak is.

Zij vermaken zich ook in de caravan, ze vinden het duidelijk fijn om een huisje bij zich te hebben. Ook op deze zes vierkante meter lukt het Saba om een hut te maken en aan de door Rob gemonteerde tafel doet zij haar schoolwerk. Birge is vooral heel veel plaatjes aan het uitknippen uit allerlei foldertjes, ook van allerlei dingen en dieren die ze (nog) helemaal niet gezien heeft, om in haar Afrika boek te plakken.

Via het Duwasib kasteel reden we richting wat waarschijnlijk het meest bekend is in Namibië: de rode duinen. Ook dit kasteel, in de middle of nowhere, werd door een Duits stel gebouwd. Maar dan 100 jaar geleden, toen er nog geen auto's waren. Je weet niet wat je ziet en even nadenken over hoe ze alle materialen en spullen daar hebben gekregen, doet je duizelen. Camping was een groot woord; we waren de enigen (is vaker zo), er was geen elektriciteit (is ook vaker zo), er was geen licht in de wc en ook geen water.

En toen Sossusvlei; de duinen in de Namib desert. We stonden om 5 uur op zodat we om 6 uur, wanneer het hek openging, het park in konden. Want dit soort landschap moet je bij zonsopgang of zonsondergang zien. En vanwege de temperatuur (inmiddels hebben we 41 graden gemeten) en omdat we een duin wilden beklimmen, werd het zonsopgang. Ons vroege opstaan werd meer dan beloond; het was nog lekker koel en zonder een centje pijn sjouwden Saba en Birge met ons mee een bekende duin op. Voor ons telt het uitzicht dat je vervolgens hebt, voor hen het naar beneden rennen en rollen! Om een uur of 11 hadden we genoeg rode duinen gezien en reden we het park weer uit. We lieten ons verwennen met een lekkere lunch bij een prachtige lodge (weten zij veel dat we 's ochtends ons caravannetje uit kwamen rollen) waar Saba en Birge in hun onderbroek in het zwembadje verkoeling vonden.

De temperatuur wisselt enorm; op sommige plekken is het zo heet dat we de hele middag in de schaduw het rustig aan moeten doen of zorgen dat we in de auto zitten (airco), op andere plekken hebben de kinderen een trui en sokken aan in bed (en Marieke ook...), en een badlaken over hun dekentje omdat het anders te koud is.

Via Solitaire, zo'n knooppunt van twee wegen dat bekend werd doordat een Nederlander er een populaire stop van maakten voor overlanders, o.a. doordat er appeltaart werd en wordt gemaakt door 'Moose', hij heeft hier overigens een leuk boek over geschreven, reden wij dinsdag 350 km naar Swakupmond. Met zo'n afstand zijn we de hele dag zoet.

En nu zitten we dus aan de kust, helaas wordt de zee niet warmer dan 18 graden en is er vaak mist dus een strandgevoel geeft het niet echt. Het is hier nog zo Duits dat er nog steeds Duits gesproken wordt en je overal apfelstrudel en sauerkraut kunt eten. Raar! We zijn van camping veranderd want een camping achter een grote grijze muur met allen een eigen badkamer was niet echt ons gevoel van Afrika (ook al trok de wc inderdaad prima door en had Marieke de camping uitgezocht omdat er een 'coin operated laundromat' was). De komende dagen tanken we wat bij voordat we richting Noorden van Namibië gaan, wat net zo dunbevolkt is als het Zuiden. Waar de Himba's en Bushmen nog wonen en waar je prachtig moet kunnen 4-wheel driven. En waar we de grote wilde dieren hopen te gaan zien. Nu is het rijden al leuk omdat we regelmatig struisvogels, kudu's, springbok en andere herten spotten, en ook de eerste zebra's. Maar natuurlijk kunnen we niet wachten tot onze eerste olifant!

Nederland is letterlijk en figuurlijk ver weg. Door de kinderen praten we wel dagelijks over hun leventje thuis maar voor ons is het nogal weggezakt.... Onze mobiele telefoon heeft nauwelijks bereik en internetcafe's zijn spaarzaam. 's Avonds kijken we naar de enorme sterrenhemel en lezen een boek. 's Ochtends zijn we vroeg wakker en als de kinderen wakker worden, komen ze eerst nog even bij ons in bed. De tijd is en gaat anders hier, en dat is fijn!