Midden in de nacht van dinsdag 20 oktober verlieten wij het herfstachtige Varssel om naar het zonnige Afrika te gaan.

Hier was het nodige aan vooraf gegaan en we waren er dan ook helemaal klaar voor om eindelijk echt te gaan vertrekken.

De weken voorafgaand aan ons vertrek in een notendop:

In de loop van september stopte Marieke met werken, vanaf 1 oktober ging haar ouderschapsverlof in. Met een mand vol Afrika must-have's en een glaasje wijn op de laatste werkdag nam zij tijdelijk afscheid van de Sprengen.

Op 26 september vierde Saba haar 7^de verjaardag met een Afrikaans kinderfeest, compleet met jungletour in het karretje achter de zitmaaier.

In oktober had Marieke haar handen vrij om de voorbereidingen te treffen; op de tickets en het akkoord van de leerplichtambtenaar en werkgevers na hadden we nog weinig gedaan. Dit begon met een bezoek aan de GGD voor de nodige inentingen. Birge ging er huppelend naar toe maar kwam enigszins van een koude kermis thuis. Helemaal toen bleek dat er nog 3 herhalingsinentingen nodig waren. Maar onze kleine dames sloegen zich er dapper doorheen. Naast de inentingen werden de, veelal gedateerde, EHBO spullen verzameld en aangevuld tot een goede uitrusting.

Er waren ook een aantal administratieve voorbereidingen; aanvullende verzekering afsluiten, financiën, post door laten sturen, krant opzeggen, internationaal rijbewijs halen, etc. En we verzamelden informatie over visums, procedures voor het kopen, registeren en verzekeren van een auto in Afrika en de situatie/veiligheid in de landen die we willen bezoeken.

We troffen voorbereidingen in en om ons huis en toen was er ook nog wat tijd om de Ipod en E-reader te loaden en om voor Saba en Birge een fotoboekje en een Afrika doe-boek te maken.

Saba was druk met het voorbereiden van haar spreekbeurt over Afrika waarvoor ze zelfs een filmpje op internet had gezocht en kaartjes had gemaakt om uit te delen met het adres van onze website erop. Op vrijdag namen Saba en Birge afscheid van hun klasgenootjes en juffen. De komende maanden wordt het schoolwerk in Afrika gedaan; Marieke was hiervoor inmiddels goed geïnstrueerd door de juffen.

De vrijdag voor ons vertrek nam Rob afscheid van Aerzen Nederland, op zaterdagochtend ging hij nog terug om zijn bureau leeg te ruimen. In het weekend namen we afscheid van onze ouders en vele anderen, en werden de spullen die mee moesten verzameld op de overloop. Eigenlijk lukte dit laatste pas op de laatste dag; terwijl Rob met keukenzout het zwembad (hopelijk) winter/vorst proof maakte, pakte Marieke de 2 koffers, weekendtas, 2 handbagage koffertjes van Saba en Birge en een rugzakje. Al bij al ging er 60 kilo (plus handbagage) mee.

Broer Michiel was bereid om om half 3 's nachts op te staan om ons naar het vliegveld in Dusseldorf te rijden. Om 9 uur zaten we aan de koffie op tussenstop Schiphol waar Saba de vader van een buurtmeisje dacht te zien. De vlucht naar Kaapstad duurde een uur of 11. Saba en Birge, en eigenlijk wij zelf ook, zaten het grootste deel van de vlucht met hun neuzen tegen het televisieschermpje voor zich geplakt. Ze mochten onbeperkt met hun afstandsbediening spelletjes spelen en filmpjes kijken, wat een feest! Desalniettemin werden we erg gaar van de nachtelijk start en het lange zitten. Van het vliegveld was het een uurtje rijden in onze huurauto naar het huis van Marc en Katrien in Kommetjie. Hier waren we om een uur of 12 ‘s nachts. Een half uurtje daarvoor had Saba het eindelijk opgegeven; zij had de hele reis niet geslapen.

Na alle hektiek van de dagen voorafgaand en de reis was de aankomst in Kommetjie een verademing. Een prachtig huis op een schitterende plek. Uitzicht op zee en licht, licht en nog eens licht. Dat is 's ochtends vroeg wel even wennen; betekent vooral vroeg wakker worden. In deze eerste week hebben de voorbereidingen voor onze rondreis gecombineerd met tot rust komen en leuke dingen doen. Dit lukt goed. Op de eerste dag hebben we een aantal zaken geregeld (telefoon, internetverbinding, boodschappen) maar eind van de middag op het strand een flesje Zuid Afrikaanse wijn open getrokken.

De kinderen voelden zich al snel thuis, Saba was vanaf dag 1 druk in de weer met haar hutten, en genieten vooral van het schelpen zoeken in de vele poelletjes op het strand. Birge is druk aan het tekenen, ontwikkelt een obsessie voor de grote witte haai en raakt helemaal enthousiast van het spel 'Koehandel' (met bluffen, en dat is 'een soort liegen') dat we hier aantroffen. Saba is op zaterdag, nadat ze er al drie keer om had gevraagd, begonnen met haar schoolwerk (zodat ze een 'voorsprongetje' kan maken), heeft haar zak al vol voordat we op het strand zijn om schelpen te zoeken en maakt de mooiste foto's met haar eigen fototoestel. En na wat opstartproblemen ('jij had dat bankpasje toch meegenomen? Nee, dat zou jij toch doen' en de 'armed response' die gecancelled kon worden nadat bleek dat wij het alarm van het huis niet goed hadden ingesteld) is het ook voor ons genieten om op zo'n prachtige plek te starten aan deze 4 maanden. Toen Rob op dag 2 al begon aan hardlopen op het strand kon Marieke niet achter blijven. Een super begin van de dag; even doorbijten maar dan loop je wel op een vrijwel leeg en prachtig strand. Hopende dat we één dezer ochtenden een walvis spotten, dit is namelijk het seizoen dat ze in de buurt zijn.

De afgelopen dagen zijn we op zoek gegaan naar een Toyota Landcruiser, een 4WD die ons over de onverharde wegen van o.a. Namibië moet brengen. De markt werd al snel duidelijk; deze bestaat namelijk uit veel vraag en weinig aanbod! We rijden grote afstanden om de weinige exemplaren die er nog zijn (vaak al verkocht op het moment dat we bellen) te bezichtigen. Na enkele déjâ-vues van ons nogal gedateerde Australische model zijn we vandaag geslaagd en als het goed is over enkele dagen in het bezit van een 4.2 turbo diesel uit 2000. Hoera! Door voor de caravan... We werden door de verkoper uitgenodigd voor een zondagmiddag 'Braai' en terwijl de kinderen in de ban van de Wii waren, raakte hij niet uitgepraat over hun trips naar Namibië. We hadden een erg gezellige middag met deze Afrikaanse advocaten.

Naast wat erg leuke activiteiten, zo hebben we een pinguïnkolonie bezocht en maakte Birge haar eerste vriendinnetje op een speeltoestel aan het strand, bracht Marieke ook een bezoek aan de 'Department of Home Affairs' om ons visum te verlengen. Dit was een wat minder leuke activiteit; Welcome in Africa! Omdat wij na 4, in plaats van de 3 maanden van een regulier visum, Zuid Afrika verlaten, hebben we een verlenging nodig. Terwijl Rob zijn eerste bekeuring in ontvangst nam, onze huurauto bleek niet geregistreerd....., bracht Marieke 2½ uur door in een aftandse ruimte waar zo'n 50 mensen uren en uren wachten, en hopen, op een stempeltje. Eerst een half uur in de rij om überhaupt het juiste formulier te krijgen, dan zo'n anderhalf uur in de rij voordat je formulier bekeken wordt ('Oh, this is very complicated'), dan betalen ('Sorry the cashregister is not there, I don't know where she is') en dan nog eens 2 tot 3 uur wachten op het stempeltje. In dat laatste hadden we geen zin meer. We hopen het stempeltje volgende week soepel op te halen, maar weten eigenlijk nu al beter.